Czemu oni się zmieniają?

Witam, otóż jestem z chłopakiem ponad 3 lata, mamy po 20 lat. Od jakiegoś czasu nawet nie w głowie mu, aby się ze mną spotkać. Oczywiście mi tego nie powie, ale to ja muszę zadać milion razy pytanie czy się spotkamy i zawsze "pomyślimy" czy inna spławka. Mam już dość narzucania się, ale mi zależy. Przestałam nalegać, on także nie zaczął. Ciągle widuje się z tymi kumplami...oni się rozeszli z dziewczynami i mają kupe czasu i go wszędzie ciągają a on super szczęśliwy że do kumpli leci. Kiedy ja naprawdę nie jestem jakąś zołzą, zawsze mógł sie z nimi widywać i robić co chce, ale zawsze CHCIAŁ sie ze mną widzieć i robił coś w tym kierunku, a teraz tylko mówi że chce...ale nic z tym nie robi. Przecież to się kupy nie trzyma, wczoraj była poważna rozmowa o zmianach, którą musiałam zainicjować, bo bym się wykonczyła, na spokojnie pogdaliśmy, poprosił o szansę aby się wykazać...Nie widzieliśmy się ponad tydzień i co? Liczyłam że po wczorajszej rozmowie dziś się spotkamy, ale on w tym momencie jest z kumplami, a kiedy napisałam, że liczyłam, że gdzieś wyjdziemy to on napisał, że myśli nad tym. Kiedy spytałam i co wymyślił to odpisał "teraz jestem z nimi." A ja nie będę całymi dniami czekać aż on łaskawie dla mnie znajdzie czas. Boże jakie to podłe uczucie, że ktoś zwyczajnie w świecie NIE MA OCHOTY Cię widzieć. Nie potrafię sobie dać z nim spokoju...

Jeszcze on mi wpiera, że ja przesadzam i mu nie pozwalam się CZASAMI widzieć z kumplami, kiedy widuje się z nimi codziennie. On nie widzi problemu. Kiedyś tak nie było.

jak cie nie ma ochoty widziec to moze ma ochote cie uslyszec razem z polowa jego kumpli

Może on jest po prostu gejem, bo nie rozumiem ileż można spędzać czas z kumplami, kiedy w domu czeka na niego kobieta? Nie jestem ani brzydka, ani głupia. Nie robię awantur, problemów z niczego.

Naprawdę liczyłam że zrozumiał, że nastąpi zmiana, że wszystko sobie wyjaśniliśmy...minęło pare godzin, a on znowu robi to samo. Już obwiniam siebie, że coś ze mną nie tak skoro ucieka, ale staram się być najlepsza jaka mogę być, a on traktuje mnie jak karę. Co ja mam z sobą zrobić, żeby przestać o tym myśleć, żeby nie mieć czasu...

Musiałam się gdzieś wyżalić, ale widzę, że nikt nie pogada nawet...Mam powodzenie u mężczyzn, ale jestem wierna. Najgorzej kiedy koledzy mówią mi, że on nie wie co traci, że go nie rozumieją, czemu go przy mnie ciągle nie ma...Czuję się przez niego niedoceniona, zaniedbana i tylko przy nim nieatrakcyjna. Jakiś totalnie toksyczny związek.

Nie wiem jak z niego się uwolnić.