Jestem zla na mojego meza za zbyt duze nerwy wobec dziecka

Na samą noc pokłóciłam się z moim mężem, za to ze przesadził z nerwami. Co prawda nie uderzył dziecka (nigdy) ,ale mogl łagodniej zareagować Dziecko jak to dziecko opierało się przed pójściem spać i siedziało z nami w salonie ,ja ją do pokoju zaprowadziłam i do lóżka wpakowałam i poszlam się myc sama, wychodzę z łazienki a ona znów siedzi w salonie i z każdą chwila maż zaczyna coraz bardziej się unosić pokrzykując aby poszla do siebie, w końcu chwycił ją za ramie i bardzo g***townie podniósł zaciągając szybko dziecko do jej pokoju.Córka się przestraszyła takiego szarpniecia i popłakała bo nigdy wcześniej z tej strony ojca nie znała ,a ja się z mężem pożarlam ,ze przesadzil z nerwami , mógł delikatniej ją za rękę wziąć a nie tak agresywnie z nerwami Mąż przestał się w ogole odzywać w swojej obronie i nie wiem, może mu samemu głupio za swoje zachowanie, czy może nie wiedział jak sie wytłumaczyć. Nie spimy dzisiaj razem tak mnie wkurzyl

nie chodzi o to, czy bije - stosuje przemoc, zrobił coś, co naruszyło nietykalność dziecka i ono się bało własnego ojca. cieszę się, że zareagowałaś. może mąż ma jakieś problemy, stres w pracy...cokolwiek, co wymaga ujścia? może siłownia, rower, bieganie? trzymaj się.

niech da mu d**y i już mąż będzie miał "ujście"

witaj mam podobny problem, synek 14 mcy i staramy się obowiązkami dzielić po równo więc mówię do Niego weź przewiń go zanim pójdziesz spać sama byłam już zmęczona a on siedział jeszcze. po pierwsze miał nerw że ja jeszcze nie zasnęłam a on musi przewinąć :/ po drugie zrobił to z nerwem-bez szarpania ale nie miał już tak delikatnych ruchów no i Młody zaczął się wyrywać. Potem prawie się zaniósł Zakończyło się moją kłótnią z Nim On śpi a ja byłam bardzo zmęczona ale stres mnie obudził...

Mój mąż zaczął tak reagować (tyle że bez szarpania za rękę) jak córka skończyła dwa latka i niestety ale między mną a mężem zaczeły się psuć relacje do tego stopnia że przestaliśmy się do siebie odzywać. Bywały dni że było w porządku , mąż się pilnował ale często właśnie nie miał cierpliwości i zawsze wkraczałam jak lwica do akcji co potęgowało strach u małej i psuło jeszcze bardziej nastrój. Minął rok, mąż się pilnuje, zrozumiał że moje zachowanie było uzasadnione. Mamy za sobą wykrzyczaną z mojej strony prośbę o rozwód , brak gotowania obiadów dla męża, nie odzywanie się. Mąż zrozumiał że nie chodzi mi o to by robić mu na złość ale że chodzi o dziecko. Może uznacie że przesadzałam ale cenię sobie spokój i harmonię w domu, fakt że dziecko rozwija się w zdrowej atmosferze. Nie cierpię agresji, przemocy i krzyków ale też na każdą formę agresji reaguję złością. Dziś jest lepiej, szanujemy się, mąż się bardzo stara i mała jest spokojniejsza choć nadal ma swoje humory :).

no nic ci nie poradze autorko,ja tylko czasem słysze jak to samotna matka ma zle a w takich chwilach wychodzi cała prawda.

mój ma podobnie a nawet chyba gorszy nerwus od waszych, o wszystko dziecko w stresie kiedy ojciec się pokazuje

a ja miałam zawsze odwrotnie, darłam się czasami na dziecko jak idiotka, szarpałam :O a mąż mnie powstrzymywał, próbował uspokajać, był zły na mnie co ja wyprawiam. on jest baaardzo cierpliwy. potem wyszlo że ze mną coś "nie tak" i brałam leki na zaburzenia lękowe (prawdopodobne źródło to alkoholizm ojca jak mialam tak do 15stu lat). po rocznym leczeniu stałam się o wiele łagodniejsza i bardziej cierpliwa, ale i tak muszę sie pilnować.