Nie chodzę do szkoły, prawie nie wychodzę z domu...

Wszyscy mnie prawie opuścili. Olewałam ich. chciałam, żeby mi dali spokój. Teraz nie czuję wsparcia nikogo. Stać mnie tylko na pomoc mamie w utrzymaniu domu. Prymitywne prace, zjeść coś, położyć się i przeglądac Internet. Ja nie żyję, nic nie czuje. Czasami czuje porywy, ale to i tak na nic, bo mam zbyt wiele ograniczeń w sobie i dużo do nadrobienia. Nie boję się pracy, ale brak motywacji i celu, boli. Ja nie wiem co się ze mną stało. Kim się stałam. Przez lęki i nieobycie żyję w cholernej stagnacji. Chcę zacząć biegać, wychodzić do ludzi, załatwić jakąś zaoczna szkołę, zapisać się na psychoterapie, ale... nie potrafię tego zamienić w teorię. kiedyś byłam inna, towarzyską, zabawną, dobrze się uczącą i tak dalej. Kierwa.......