Zauroczyłam się człowiekiem sukcesu i teraz cierpię

Kiedy on wygrywa życie, święcąc ciągle triumfy, ja przyglądam się temu ze smutkiem i czuję, że nic nie osiągnęłam i raczej już nie osiągnę...

Kto ma podobnie? Jak się odkochać?

nie przejmuj się . Sukces to nic. Może masz coś lepszego od sukcesu zastanów się.

Może masz coś lepszego od sukcesu zastanów się. x co? zazdrość?

Nie jesteśmy jeszcze parą, a ja już mam dość. Mój kolega nie jest bowiem przeciętnym facetem, jakich wiele. Doktorant, absolwent dwóch kierunków, dziennikarz, stale awansujący zawodowo. Wypowiada się na różne tematy, jest błyskotliwy, oczytany, pewny siebie. A ja? Jego przeciwieństwo. Nieśmiała, małomówna, bez większych szans na sukces. Czuję się pozbawiona większej wartości...

dlaczego? kazdy ma swoje triumfy a ze ten ma wiecej niz inni to cie boli?

Zazdroszczę mu, choć wiem, że włożył w to wszystko wiele pracy i w pełni sobie zasłużył na to. Dlatego też szalenie mi imponuje i w jakimś sensie motywuje. Zarazem jednak wolałabym kogoś podobnego do siebie, po przejściach. Taki ktoś prędzej by mnie zrozumiał.

moja propozycja - potraktuj go jak trampoline i pnij sie po jego szceblach kariery ;)

Prof.Bartoszewski jest po przejściach i jeszcze chce przechodzić...

ila masz lat/

głowa do góry! podobno każda kobieta jest w stanie pozbawić mężczyznę sukcesu :D:D

Wolę sama zapracować na swój sukces. Nie chcę zawdzięczać go tzw. "plecom". Nie powiem, staram się krok po kroku realizować swoje plany, ale miewam momenty, kiedy moje poczucie wartości g***townie spada i wtedy też moja motywacja jest mniejsza...

Mam wszystko w d***e,dlatego jestem skazany na sukces!

mam 21 lat ja autorka

24. Mam za sobą kilka lat depresji, nieudane studia i czuję się jak na swój wiek przegrana. Pracuję jako kelnerka za marne grosze, mieszkam z rodzicami, którzy ingerują w moje życie, do tej pory nie odniosłam większego sukcesu, mam mało znajomych. Chciałabym się zmienić, wyjechać i rozpocząć nowe studia (filologię rosyjską), ale w moim wieku trzeba już myśleć innymi kategoriami. Jedyne, co mnie cieszy, to nauka języków obcych i sztuka.

I tak to wszystko wygląda. Może i jestem młoda i jeszcze wiele przede mną, ale odkąd poznałam pana G., zwątpiłam w siebie i zastanawiam się, czy moje plany nie są złudne...

Proszę o rady. Oprócz faceta smucą mnie też relacje z ojcem, który wydaje się nie pojmować tego, że mam inne plany odnośnie swego życia.