Jak dalej życ?

Doradźcie mi coś proszę.. Życie mi się załamało po raz kolejny.. nie wiem co robić, jak żyć. Mam za sobą dwa długie związki. Wcześniej byłam dość zaradną, pewną siebie dziewczyną. W domu nie było kolorowo, tata pił, matka nerwica, ciągłe awantury, bójki, toksyczny dom. Poznałam późniejszego narzeczonego, związek 4 letni, który rozpadł się przez to że mnie zdradził, oszukiwał, pił okazjonalnie ale coraz więcej, zapaliła mi się lampka ostrzegawcza odeszłam. Wróciłam do rodziców, toksycznego domu, gdzie mimo iż byłam dorosłą kobietą traktowano jak dziewczynkę. Nie widziałam dla siebie perspektywy. Po jakimś czasie w pracy poznałam jego. Byłam ostrożna w uczuciach, ale ono rozkwitało. Po 5 latach związku przyjęłam oświadczyny, po których pół roku i wszystko się zmieniło. On się zmienił, stał się tyranem, z brakiem szacunku, do tego kilka razy mnie popchnął, szarpał. Mieszkaliśmy już razem, koleżanka można powiedzieć otworzyła mi oczy iż ten człowiek mnie nie szanuje, rozstaliśmy się. Po raz kolejny wracam do rodziców, 30stka na karku. I nie są problemem te nieudane związki, bo mam szacunek do siebie, wolę być sama niż tak traktowana. Problemem jest to że brak mi jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Nie chce mieszkać z rodzicami, tu są toksyczne relacje. Ale co dalej? Mam coś wynająć, ale gdzie? Na dłużej, na chwilę? Przeraża mnie to, nie wiem od kogo wynajmuje i co wynajmuje. Nie mam siły na to wszystko, w dodatku w domu mam poczucie że ktoś jest, a tak miałabym mieszkac sama? Chyba potrzebna mi jest jakaś terapia, jestem kompletnie załamana tym wszystkim.

ja bym sie spaliła ze wstydu jakbym miała wydupczona przez kolejnych facetów, wracała po każdym mieszkać do rodziców. Masz kobieto 30 lat, nie masz zamiar układać sobie życia? alternatywą dla ciebie jest tylko mieszkanie z rodzicami albo kolejnymi fagasami? To chyba najwyższa pora żeby sie samodzielnić, kupić albo wynająć mieszkanie i żyć samodzielnie, a przyczepianie się do meskich spodni i ich mieszkan to nie jest usamodzielnianie się ja p*****le babo ty masz 30 lat.

Ostro ale może tak trzeba. Wiem ile mam lat. I to nie jest kwestia tego że od razu się wprowadzałam. W obu związkach zamieszkaliśmy już po zaręczynach praktycznie po kilku latach bycia razem. W obu przypadkach nie wiedziałam że tak się wszystko pozmienia, budowaliśmy już przyszłość. Jeśli nie przeżyłaś takiego rozstania to nie wiesz jak później jest ciężko. Co miałam od razu w tym samym dniu sobie coś wynająć? Ciężko jest się pozbierać, tym bardziej w czterech pustych ścianach więc na chwilę wracałam do rodziców, dom toksyczny owszem ale to nie była wprowadzka na nie wiem ile. Nie każdy ma możliwości wynajęcia czy od razu kupna domu, przy bardzo przeciętnej pensji. Owszem mam 30 lat życie mi się tak ułożyło, nie zamierzam mieszkac z rodzicami nie wiem ile. Szukam teraz jakiegoś punktu zaczepienia, chce się usamodzielnić, ale przeraża mnie fakt tego iż nie wiem jak pokierować swoim życiem.

:(

Po prostu masz pecha.Nie masz szczęścia w życiu i do facetów.Dlaczego tak jest? Gdy faceci poczują się pewnie w związku, wówczas pokazują swoje prawdziwe oblicze? Moja rada,zamieszkaj z kimś godnym uwagi, bez zaręczyn, ślubu i zobowiązań.Zdaje się W twojej sytuacji tak będzie lepiej:D Zacznij szukać mieszkania, żebyś była niezależna.Na pewno uśmiechnie się do Ciebie szczęście, nie można się załamywać:D Szczerze mówiąc nie wierzę facetom, bo to szuje,ale próbować możesz Ci tego życzę

Dziękuje za miłe słowa. Chyba szukam tu porady jak 30stolatka w kryzysie ma na nową zbudować swoje życie :/