isc na studia czy do pracy

Stoję właśnie na rozdrożu i nie wiem jaką decyzję podjąć. Skończyłam właśnie licencjat i nie wiem czy iść dalej na studia magisterskie, czy zrezygnować z edukacji w celu rozwijania kariery zawodowej. Jeśli pójdę na studia najprawdopodobniej nie będę mogła wtedy podjąć żadnej pracy (brak czasu ze względu na wymagający kierunek studiów i dojazdy) i wydam całe oszczędzone pieniądze. Jeśli zdecyduję się zrezygnować ze studiów, to nie mam gwarancji, że uda mi się dostać pracę w upragnionym zawodzie. Proszę poradźcie co wy byście zrobili w takiej sytuacji? Wybralibyście edukację, czy zdobywanie doświadczenia zawodowego? Pomocy!

mam to samo, na zaoczną mgr mnie nie stac, a dziennie ani myślę, bo to też kosztuje (mieszkanie, zmiana miejsca zamieszkania) tragedia...a co mi z licencjata

ja już 3 lata szukam pracy...

Mi najbardziej będzie szkoda tych 2 lat "wyjętych z życia" i oczywiście "straconych" oszczędności. Bo teraz wszędzie w pracy szukają ludzi z doświadczeniem. Ja mam na razie doświadczenie 1,5 roku pracy w zawodzie. Ale jak potem pójdę na studia, to nie będę miała możliwości zdobywania doświadczenia. Mój dylemat to - lepiej uczyć się samemu i zdobywać doświadczenie, czy pójść na studia, ale nie mieć potem doświadczenia?

szczerze? i tak nie znajdziesz pracy i tak (no chyba że w sklepie)

zależy jakie to studia. może napisz co studiujesz to łatwiej będzie ocenić czy w danej dziedzinie ważna jest wiedza czy jednak doświadczenie

Dlaczego sądzisz, że nie znajdę pracy? Mam duże umiejętności, jestem pracowita i zawzięta. Swoją obecną pracę (w zawodzie) znalazłam po wysłaniu 2-uch CV. Teraz planuję ją zmienić, bo uważam, że za mało się w niej rozwijają moje umiejętności.

Skończyłam studiować animację komputerową, teraz chciałabym iść na mgr z montażu filmowego.

to chcesz isć na studia czy nie? bo twoje wypowiedzi się wykluczają

mam podobny dylemat, więc Cie rozumiem. też kończe właśnie licencjat i nie wiem co robić dalej, ale twój kierunek studiów brzmi ciekawie. jeśli uważasz że studia dały i dadzą Ci konkretną wiedze i umiejętności (niestety mi tego nie dały ani troche) to według mnie warto jeszcze studiować :)

Piszesz tak: Jeśli zdecyduję się zrezygnować ze studiów, to nie mam gwarancji, że uda mi się dostać pracę w upragnionym zawodzie. A dlaczego się najpierw nie możesz przekonać i jeśli znajdziesz to znajdziesz, a jeśli nie znajdziesz, to podejmiesz studia? Wchodzą w grę studia zaoczne? Możesz też studiować np. przez rok, a potem przerwać (jeśli znajdziesz dobrą pracę) i dokończyć je za parę lat. Uważam, że powinnaś szukać pracy, zorientować się w rynku, a w zależności od tego co się wydarzy w życiu zawodowym podjąć decyzję o studiach lub nie. Jesteś pewna że pracy nie da się pogodzić ze studiami? Nawet na część etatu?

Chcę iść na studia, ale się boję, bo samo studiowanie, czy dyplom raczej nie zwiększy możliwości dostania lepszej pracy (teraz pracodawcy patrzą na doświadczenie). A nie chciałabym się po 2 latach obudzić bez oszczędności z przeświadczeniem, że zmarnowałam ten czas.

Studia zaoczne niestety nie są możliwe na tej uczelni, a inna nie wchodzi w grę. Na razie zaczyna się sezon w mojej obecnej pracy, więc chcę jak najwięcej z tego wyciągnąć i odłożyć pieniędzy, a potem dopiero wezmę się za szukanie innej pracy. Natomiast zakończenie sezonu zbiega się z rozpoczęciem studiów. O, i takie dylematy... Dobrym pomysłem jest rozpoczęcie studiowania i ewentualne ich przerwanie. Wcześniej o tym nie pomyślałam. Miałam takie przeświadczenie, że jak już zacznę studiować, to muszę skończyć.

A to, że studia zaczynają się 1 października nie oznacza, że nie możesz ich zacząć 1 listopada np. Nie musisz się śpieszyć z decyzją. Warto najpierw poszukać i się rozeznać, bo faktycznie może być tak, że żadnej interesującej pracy nie znajdziesz i wtedy warto mieć chociaż ten semestr do przodu.

" Jeśli zdecyduję się zrezygnować ze studiów, to nie mam gwarancji, że uda mi się dostać pracę w upragnionym zawodzie." *** a podobno już pracujesz...

Pracuję, ale w obecnej pracy nie mam możliwości awansu i czuje, że nie mam też możliwości większego rozwoju.