Coś nie gra

Tak sobie przysiadłem zastanawiając się nad sobą i dochodzę do wniosku ,że chyba coś ze mną nie tak. I nawet nie wiem za bardzo gdzie leży problem :/ Mam 25 lat ,jestem wysoki ,postawny i do jakichś brzydalów nie należę aczkolwiek też przystojniak ze mnie raczej nie jest, do biednych też nie należę. Mam raczej problem z zawieraniem znajomości, zapisałem się do 2 szkół policealnych(nie jednoczesnie)z których kontynuuję tylko jedną znajomośc. Sam wiem ,ze to bardzo mało ale jakoś nie czuję potrzeby kontaktu z milionem osób.W ogóle mam mało znajomych i w sumie też nie bardzo interesuje mnie by było ich więcej. Czas wolny lubię spędzac sam, nie lubię imprez ,ba ostatnio nawet w barze mi zaczyna przeszkadzac gdzies tak glośno i denerwująco. Jestem małomówny i raczej zamknięty w sobie. Juz czuje te "wyjdź do ludzi" w komentarzach- wychodzę ,tylko jakoś nie mam weny zagadywac jakies obce osoby ,ostatnio poszlismy ze znajomymi do kina to nawet nie macie pojecia jak byłem wku****ny ,że non stop coś ktoś kolo mnie gada i nie da się spokojnie ogladac. Dziewczyny raczej nie zwracają na mnie uwagi z racji tego mojego zachowania ,nie chce mi się z nikim gadac itp. Ludzie w szkole się zapoznawali ,rozdawali numery tel itp. a ja wolałem sobie wyjśc zapalic niż tam z kims gadac, tylko czasem mam taką chwilkę refleksji i mi smutno,ze nie mam z kim spędzic trudnej chwili ,nie mam w nikim wsparcia... Do tematu nakłonila mnie znajoma swoimi slowami "znamy się już kilka lat,a nie widziałam cie nigdy naprawdę radosnego" i w tym stwierdzeniu miala dużo racji. Kilka razy próbowalem się zmienic i byc bardziej gadatliwy i w ogóle otwarty ,ale to takie wbrew sobie i źle się z tym czuje. Zaznaczam ,że do żadnego psycholaga bym nie poszedł za żadne skarby. Jakieś rady?

nie gra ci? wez viagre i *****ij koze

Moi mzdaniem wszystko z Toba w porzadku,jesteś miłym i sympatycznym meżczyzna.Piszesz,że jestes zamkniety w sobie, jednak trzeba miec odwage i to duża,aby tu napisać o sobie.To duży plus dla ciebie. Zreszta ja takze jestem zamknieta w sobie i mało sie uśmiecham,a jednak jakoś zyje,próbowałam zmienić się ,ale to mi na dobre nie wyszlo.Już tacy jestesmy,chociż do swoich blizkich znajomych,ktorych choć odrobine lubisz mozesz czasami sie uśmiechnąć.Pozdrawiam.:)

jesteś introwertykiem po prostu, wiem coś o tym, nie da się tego zmienić na siłę, ja się trochę otworzyłam już co prawda na ludzi ale na takiej zasadzie, że tylko na tych, o których wiem, że będę się czuła swobodnie i tak dalej, niestety głupio to brzmi ale ludzie introwertyczni musza selekcjonować znajomych i wybierać takie relacje, które ich nie męczą, bo inaczej udają kogoś kim nie są, a prędzej czy później sztucznie nawiązane na siłę znajomości i tak się skończą i jeszcze może ktoś ucierpi na tym.