A ja uważam, że JP2 nie był wielkim człowiekiem, bo nic dla świata nie zrobił !

Jan Paweł II ocalał świat również przez swoje cierpienie. Zawsze – także wtedy, kiedy był młody i tryskał zdrowiem – podchodził do cierpienia ze śmiertelną powagą. Tak jakby było ono pracą Szymona z Cyreny i udziałem w krz. yżu J.ez. usa. I powtarzał za św. Pawłem: W moim ciele dopełniam braki udręk Ch.ry. stusa dla dobra Jego ciała, którym jest K. oś.ciół (Kol 1, 24).

Nie przypadkiem, gdy w roku 1994 (a był to rok, w którym prowadził prawdziwą batalię w obronie rodziny i przeciwko aborcji) złamał kość udową, odczytał swoje cierpienie jako konsekwencję tamtej walki ze złem:, ,Dlatego, że rodzina jest zagrożona i atakowana, także p. a.pież musi być atakowany, musi cierpieć (...).

a kto według Ciebie jest wielkim człowiekiem :)?

Każdy ma prawo do swojego zdania. Dla mnie JPll był wielki. A gdyby nie robił nic wielkiego to po co ten zamach na jego życie? Chyba to co robił było dla kogos nie wygodne.

Potrzeba było, bym dysponował argumentem cierpienia wobec możnych tego świata. Znów mam się z nimi spotykać i rozmawiać. Jakich mogę użyć argumentów? Pozostaje mi ten argument cierpienia

Każdy ma prawo do swojego zdania. Dla mnie JPll był wielki. A gdyby nie robił nic wielkiego to po co ten zamach na jego życie? Chyba to co robił było dla kogos nie wygodne.

JP2 wziął udział w zmienianiu politycznej mapy świata i odegrał ogromną rolę w budzeniu w ludziach nadziei. Ten świat byłby dziś zupełnie inny, gdyby 26lat temu nie stanął przed nim Biały Pielgrzym i nie zawołał głosem mocnym wówczas jak dzwon:, ,Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Ch. r.ystusowi”.

To, co wydarzyło się później w wielu miejscach naszego globu, było logiczną konsekwencją tamtych słów: ludzie je usłyszeli, uświadomili sobie, że, ,jest z nimi Ch. r.ystus, niezawodny dawca nadziei”, i przestali się lękać.

Zdaniem amerykańskiego biografa George’a Weigla, Jan Paweł 2 podobnie jak Leon (440-461) i Grzegorz (590-604), którzy bronili cywilizacji chrześcijańskiej przed barbarzyńcami (Hunami i Longobardami). uczynił coś podobnego: skutecznie przeciwstawił się komunizmowi.

Tyle, że po mojemu papiestwo nie ma z tym Ch.rystusem nic wspólnego i podaje przekłamany obraz tego Ch.rystusa...

Na upadek komunizmu złożyło się wiele przyczyn, jedną z nich był pontyfikat Jana Pawła II: jego pielgrzymki do Polski i odwoływanie się do idei praw człowieka, nacisk położony na godność i wewnętrzną wolność oraz wiara w moc E. w.angelii. I choć P.a. pież bagatelizuje swoją rolę w tym procesie (komunizm, ,upadł w konsekwencji swoich własnych błędów i nadużyć.

(...) upadł sam, z własnej immanentnej słabości” , to jednak śmiem wątpić, czy możliwa byłaby Jesień Ludów A.D.

– przebiegająca w dodatku w sposób tak bardzo pokojowy! – bez tamtych słów, wypowiedzianych w 1979 r. na placu Zwycięstwa:, ,Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi”

to jednak śmiem wątpić, czy możliwa byłaby Jesień Ludów A.D. 1989 – przebiegająca w dodatku w sposób tak bardzo pokojowy! – bez tamtych słów, wypowiedzianych w 1979 r. na placu Zwycięstwa:, ,Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi”

Burzenie murów to czynność, za którą świat już dawno powinien mu przyznać pokojową Nagrodę Nobla. Bo Jan Paweł II przez to, co mówi i co robi, przez to, kim jest – obala mury wrogości, stereotypów i uprzedzeń.

Długo można by mówić o jego zasługach w wykorzenianiu antysemityzmu (także w Kk). Po 11 września 2001 r., kiedy Zachód ogarnięty jest lękiem wobec islamu, P. a.pież wyciąga do niego przyjazną dłoń i... nie pozwala na wojnę cywilizacji.

Zdaniem polskiego wiceministra spraw zagranicznych Adama Rotfelda, to właśnie, ,dzięki Stolicy Apostolskiej zbrojna interwencja w Iraku nie jest postrzegana jako konflikt ch. rz.eścijaństwa i islamu”.

Jan Paweł II ocala świat także przed... obojętnością. Kiedy na przykład media już dawno przestały interesować się sytuacją w ogarniętej wojną Bośni albo w Sudanie czy w Somalii, on – być może jako jedyny mąż stanu – wciąż pamięta. I apeluje o solidarność: dla głodnych i wydziedziczonych, i zapomnianych.

W ho.milii wygłoszonej w 1997 r. we Wrocławiu, na zakończenie Międzynarodowego Kongresu E.uch. arystycznego, mówił:, ,Trzeba koniecznie przywołać na myśl całą »geografię głodu«, która obejmuje wiele miejsc na Ziemi. W tym momencie miliony naszych braci i sióstr cierpią głód, a wielu z nich z głodu umiera (...).

26.04.14 [zgłoś do usunięcia] gość - Longobardowie byli wtedy chrześcijanami, a Hunowie siedzieli na obrzeżach Europy...

Zgadzam się w 100%. Nic!

Uczył,kierował,głosił J/e /zusa a przede wszystkim dawal przykład własnym życiem, jak mymy postępowac.Wielkim świadectwem milosci blizniego i tego jak mamy przebaczać tym ktorzy nas skrzywdzili-byl akt przebaczenia Ali Agcy ktory probowal go zabic

smiem jednak twierdzic, ze bez jego zwracania uwagi na rozne problemy swiata, ludzie tez by na to zwracali uwage, ze nie mialo znaczenia jak ktos napisal wczesniej- obala mury wrogości, stereotypów i uprzedzeń. znam wielu ludzi ktorzy to robia i nie sa postrzegani jako Wielcy Ludzie. w Polsce wrecz takich ludzi wyklucza sie, nazywa marginesem i jeszcze inaczej. wiec nie rozumiem. wiekszosc z was jest hipokrytami.

Biorąc do ręki wydaną przez P.a. pieską Radę „Iustitia et Pax” ponad 500-stronicową antologię allokucji dyplomatycznych Jana Pawła II do szefów rządów, ministrów spraw zagranicznych, ambasadorów, do korpusu dyplomatycznego i wielu organizacji międzynarodowych, trudno oprzeć się wrażeniu, że był genialnym dyplomatą. Na czym polegał ów geniusz? Odpowiedź można zawrzeć w kilku określeniach: skromność, prostolinijność, bezpretensjonalna otwartość na każdego, żadnych efektów specjalnych, siła słowa, zaufanie prawdzie i wi. a.ra w człowieka.

skoro tyle wspanialych cech mial ten czlowiek i tak go wielbicie dlaczego tak nie patrzycie na ludzi ktorzy tez walcza i glosza rownosc, zwracaja uwage na problemy glodu na swiecie, ganicie tych ktorzy chca pokoju, obrzucacie blotem innosc. ale to co on robil robi wielu, dlatego nie jest wyjatkowym i wielkim czlowiekiem

Utarło się powiedzenie, że w dyplomacji nie ma rzeczy czarnych i białych, są tylko szare. Jan Paweł II całkowicie przeczył tej tezie. Swoistym akcentem jego aktywności dyplomatycznej było nazywanie rzeczy po imieniu. Nie wahał się jasnych określeń dobra i zła, sprawiedliwości i niesprawiedliwości, wolności i zniewolenia... „Tak” znaczyło „tak”, „nie” znaczyło „nie”.

Ale czynił to zawsze w perspektywie szacunku wobec godności drugiego człowieka.

Ale czynił to zawsze w perspektywie szacunku wobec godności drugiego człowieka. Stosował w dyplomacji personalistyczną i uniwersalną „gramatykę etyczną”. Bez wątpienia, niemałe znaczenie miał tu osobisty przymiot P.a. pieża, a mianowicie umiejętność szybkiego nawiązywania kontaktów, nierzadko wspieranych więzią uczuciową oraz niebywała umiejętność wnikliwego słuchania rozmówcy.

O sukcesie Jana Pawła II zdecydowała jego pedagogika miłości, której podstawą jest wolność osoby ludzkiej

Ojciec Święty mówił o wartościach ch.rze. ścijańskich, nauczał, świadczył o nich także swoim życiem, jednak nigdy nie starał się nawracać „na siłę”.