czy pracujac jestescie bardziej nerwowe

w domu po pracy wyżywacie się na męzu, dzieciach? Wszystko wam leci z rąk?

zadna nie chce się przyznac wszystkie takie idealne

Nie pomyslalas ze czas z dziecmi spedzaja?

moze nie że wyżywam, ale fakt jest taki jade do pracy 1,5 w jedna stronę, pracuję 8h w toxycznm babskim gronie gdzie każda każdej by oczy wydłubała oby na swoją stronę skorzystać, potem wracam 2h do domu bo korki, bo awaria kolei jestem w domu ok 18 i kolejna praca w domu.... to chyba można zwariować i być bardziej nerwowym, nasze Państwo jest stuknięte zero polityki prorodzinnej

A jaki twoja praca ma zwiazek z polityka prorodzinna? Chcialabys zeby ci ktos dzieci utrzymywal czy jak?

Nie. Jak bylam na macierzynskim to bylam ciagle w****iona. Lubie zycie na pelnych obrotach.

Coś w tym jest.

Nie, miałam fajną pracę, wracałam lekko zmęczona ale zadowolona z tego co mi się udało danego dnia robić, z ochotą bawiłam się z dzieckiem, kładłam je spać, spędzałam wieczór z mężem, kiedy szłam na popołudnie też chętnie wstawałam rano i do pracy szłam z przyjemnością. Za to teraz jestem bez pracy, mąż robi dzień w dzień żeby było za co żyć, a ja szału dostaję, od rana do wieczora z dzieckiem, odechciewa mi się wszystkiego, zabija mnie rutyna, ciężko wykrzesać z siebie entuzjazm po 10 godz. z maluchem...

Po pracy nie, jest o wiele lepiej niż jak nie pracowalam, chętniej sie bawię, razem robimy wiele rzeczy ale rano.... Owszem, wściekam sie średnio raz na 2 dni, kiedy syn nie chce sam jesc, sam sie ubierać itp a ja jestem juz na maxa spóźniona a on mimo ze potrafi to udaje ze ma 2 lewe ręce.

Pracuje w markecie, ekipa i atmosfera kiepskie, ciesze sie jak mam miec wolne, a na wolnym... mysle juz o kolejnym dniu w tej parszywej robocie. Czy sie wyzywam? Moze nie, ale tez nie tryskam humorem. I jesli dodac do tego fakt, ze zniknal mi okres i od 2 miesiecy nie mam, to czasem jestem jak bomba ....

Lubie swoja prace. Przy pierwszej corce po roku opieki nad nia - wrocilam do zawodu i bylam z tego powodu bardzo szczesliwa. Zeszly mi nerwy, wczesniej spedzajac czas z bardzo absorbujacym dzieckiem (jakim byla corka w wieku niemowlecym) czasem szlag mnie trafial i rzeczywiscie nie panowalam nad emocjami. Po powrocie do pracy przeszlo mi. Teraz mam drugie dziecko, bardzo spokojne w porownaniu do pierwszego i zamierzam byc na wychowawczym 3 lata ale bardzo tesknie za praca. Maz z kolei ma prace ktorej nie lubi i jemu niestety zdarza sie przenosic nerwy do domu. Starsza cora ma 6 lat wiec jest w glupim buntowniczym wieku, wszystko na nie i byle na zlosc wiec sa dni kiedy moj maz co otworzy buzie to na nia krzyczy :( Staram sie wtedy przejac starsza i mlodsza, zeby sobie odpoczal ale nie zawsze sie to udaje bo im maz bardziej wku...ny wraca z roboty z tym glupszymi tekstami starsza do niego wyskakuje :/

Mogę powiedzieć, że to zależy od tego jaką ma się pracę, w jednej miałam fatalnie, więc często wracałam zła jak osa, ale gdy zmieniłam na taką, gdzie czuję się dobrze, mam świetne pieniądze, bardzo dobrą atmosferę i świetnych szefów i sama praca daje mi dużo satysfakcji, to wracam do domu i nie zdarzyło mi się, aby wróciła zła jak osa, a nawet w niedzielę cieszę się, że jutro już będzie poniedziałek, bo mam kilka rzeczy do zrobienia i wpadnie mi za to dobry grosz:) Taka praca cieszy....Jak się miło spędziło miło 3/4 dnia to i końcówka będzie miła, a jak źle to człowiek wraca spruty i wieczorem ma dołujące myśli, że znowu trzeba będzie tam wracać....

Ja odwrotnie, w pracy się realizuję i stękniona wracam dokonuje i nic mnie w nim nie irytuje.

nienawidze siedzieć w pieprzonej robocie. Wole ten czas spędzać z dziećmi :) i hu :D