Jak poradzić sobie z frustracją?

Przez całe życie ciężko pracowałam, byłam skłonna do wyrzeczeń, miałam wysoki poziom motywacji, choć nie zawsze było łatwo... Zawsze jednak moja ciężka praca mi się zwracała i byłam wynagradzana za swoją pracę, wyrzeczenia i wysiłek włożony w dążenie do celu. Mam jednak wrażenie, że od pewnego czasu się to zmieniło. Czuję się niedoceniana, choćbym stanęła na rzęsach, i tak nikt nie zwróciłby uwagi na to, jak ciężko pracuję i ile wkładam w to wysiłku. Czasem mam ochotę odpuścić, bo widzę, że uzyskany efekt byłby podobny, gdybym na pewne rzeczy poświęciła dwa razy mniej czasu. Ale taka już jestem, że zaraz przychodzą myśli, że jeśli się nie uda, to będę sobie pluła w brodę, że mogłam bardziej się postarać. I dla własnego spokoju ciężko haruję. Koniec końców - efekt i tak jest taki, jaki zapewne byłby i wtedy, gdybym sobie odpuściła. I tak rodzi się we mnie frustracja - nie umiem sobie odpuścić, a to, co robię, i tak nie jest doceniane. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić, bo praktycznie 24 h na dobę jestem zestresowana i towarzyszy mi dziwne uczucie niepokoju, taki ciężar na sercu. Wiem, że za bardzo się przejmuję... Taka już jestem. Ale teraz doszłam do takiego momentu, że czuję, że już tak dłużej nie dam rady...

Odpusc sobie to frustracja minie.

No ja właśnie nie potrafię sobie odpuścić... I w tym cały problem. Nie znoszę się poddawać. Zawsze mam wrażenie, że nie byłabym sobą, gdybym odpuściła i nawet nie powalczyła.

zostan dalej sfrustrowana bo inaczej POlki straca miano najbardziej sfrustrowanych kobiet swiata

Myślę, że brak mnie wśród grona sfrustrowanych nie zrobiłby w tym przypadku wielkiej różnicy :). Jedna w tą czy w tamtą - co za różnica :).

Tak ci się tylko wydaje że nikt nie docenia, bo wszyscy wiedzą ze bez twojego wysiłku nie byłoby porządku i gdyby ciebie zabrakło to klapa... A tak wszyscy mogą normalnie wypełniać swoje obowiązki bo jesteś ty. Przyzwyczaili się że jesteś, i tylko ty masz wrażenie że bez ciebie dalej by to szło. Może by i szło ale to jużnie będzie to samo:). I byłyby narzekania "a pamiętacie tą Alicję jak była? To dopiero była babka" Albo coś w tym stylu.

Eeeee, sama nie wiem... ;) Co prawda nie myślałam nigdy o tym w ten sposób, ale moja sytuacja jest jednak troszeczkę inna. Od pewnego czasu obracam się w środowisku, w którym liczą się układy, znajomości, lizanie tyłka osobom wyżej postawionym... Nie był to mój wybór, sytuacja tak się rozwinęła, że jestem teraz tu, gdzie jestem.. W miejscu, w którym mój zapał studzony jest w mgnieniu oka, a cały mój wysiłek idzie na marne, bo wkład pracy nie przekłada się na efekty. A ludzie - szkoda gadać... Zawistni, fałszywi, nieżyczliwi. I nie - nie mam szans, by zmienić otoczenie. Przynajmniej nie w najbliższym czasie.