Dobra przyznaję się przegrałam bo sama sobie popsułam życie

Zacznę od tego, że nastoletni bunt objawił się u mnie negowaniem normalnego stylu życia, czyli uczestniczeniem w klasowym i szkolnym życiu towarzyskim, z czego wówczas byłam dumna. Miałam okazję rozpocząć życie erotyczne (od pocałunku), ale oczywiście odmówiłam. W następnej szkole byłam już totalnie dysfunkcyjna, przez co nikt mnie nie lubił i musiałam stamtąd uciekać. Po latach porażek dostałam niezłą jak dla mnie pracę, którą porzuciłam, najwyraźniej organizm mój odrzuca wszystko co dla mnie dobre, choć nowe. Brak życia seksualnego, wykształcenia i pracy to tylko i wyłącznie moja wina. Piszę to, bo nie mam nic lepszego do roboty. Ostatki energii starczają mi tylko na narzekanie na moje życie.