Mam więcej uczuć do drugiego dziecka

i mam w związku z tym wyrzuty sumienia względem pierwszego... Starszy syn urodził sie kiedy miałam 25 lat, był planowany ale w macierzyństwie wszytsko mnie zaskoczyło.Syn był bardzo ciężki w ywchowaniu a ja sobie po prost nie radzilam Po kilku latach doczekalismy sie drugiego synka, kóry od pierwszych chwl jest aniołkiem. Nie sprawia zadnych problmów, jest idealny. I widzę, ze mam dla niego wiecej uczuć ( boję sie napisac miłosci). Czuje sie z tym bardzo źle

nie ty jedna u mnie po 15 latach miałam corke i ona jest aniołkiem a i tak wole syna

Mam podobnie. Mam dwóch synów których kocham chyba jednakowo, ale starszego nie lubię. Wiem, że byłabym w stanie za nim w ogień skoczyć, ale przez to jaki ma charakter, ile przykrości UMYŚLNIE mi sprawia słowami i czynami... to po prostu go nie lubię. Nie mam już do niego cierpliwości i ostatnio zaufania. ciężki to temat, bo to wciąż jest tabu... Młodszy ma 4,5 a starszy 10. Ciągle ze starszym są jakieś awantury. Zna moje słabe punkty i uderza. Nienawidzę cię, wolę babcię jest na porządku dziennym. Ostatnio zauważyłam że podbiera mi pieniądze, bije kolegów w szkole, przeklina, potrafi wyjść z domu bez pozwolenia ( uciec na paluszkach ). Starałam się jak tylko mogłam dawać mu miłość poczucie bezpieczeństwa. Nigdy go nie porównywałam z baratem i traktowałam sprawiedliwie. Jednak starszy ciągle chce bić, starszy potworami,zabiera zabawki. Przychodzi ze szkoły uśmiechnięty,a zaraz w ciągu jednej sekundy zaczepia naszego psa, targa za uszy np.. Gdy go odciągam grożę, proszę, tłumaczę podnoszę głos - zresztą obojętnie co zrobię to on nakręca się tak bardzo że natychmiast obraża się, straszy ucieczką z domu, odpycha mnie rękoma, wyrywa się. Obwinia, na zasadzie że go niby ja pierwsza uraziłam. Raz nie wytrzymałam i podniosłam na niego rękę. Nigdy tak nie miałam ale chciałam bo zbić w pewnym momencie po twarzy, ale tego na szczęście nie zrobiłam, to mi zaczął gadać że zna prawa dziecka i pójdzie na policję. Zawsze był nerwowy wybuchowy, ale dało jeszcze nie cały rok temu z nim jeszcze porozmawiać. Późno z nim idę do psychologa, bo wcześniej miłość do niego zasłaniała mi oczy. Odtrącił mnie zupełnie, a ja w ciągu tego roku cieszę się kiedy jest w szkole i przez to wszystko nieraz nie mam ochoty go widzieć na oczy. Czyli jest baardzo źle moim zdaniem... Pomocy :( Przepraszam, że nie założyłam odrębnego tematu...ale liczę na jakieś wsparcie tym bardziej że ty autorko poruszyłaś rąbek tego tematu...

Dodam jeszcze że wizyty (przykre) w jego szkole nie mają końca. Ostatnia akcja to zatrzaśnięcie koleżanki w toalecie i dokuczanie,wyśmiewanie się z kolegi ( w obecności nauczycielki). Nie mam już sił...

Moim zdaniem wydaje się wam że bardziej lubicie młodszego dziecko- a wynika to z tego ze maluchy sa takie słodkie nie pyskują etc nie ma co porównywać 10latka do niemowlaka.

wiesz co ja chyba byłam takim dzieckiem - okropnym, pyskatym, wyszczekanym, czasem agresywnym (myśle, ze moi rodzice mieli ze mna krzyz pański), wybychowym, tez regularnie "wyprowadzałam się" z domu itp., tez krzyczałam, ze w domu dziecka byłoby mi lepiej itp. Miałam w sobie dużo złości. nie wiem dlaczego, bo rodziców mam wspaniałych i mądrych, zawsze wiedziałam, że byłam kochana, a mimo to zachowywałam sie skandalicznie. Moi rodzice to przetrzymali. Spokojem chyba. Wiadomo, ze czasem reagować musieli, ale nigdy złością, zawsze rozmowa i traktowaniem mnie jak dorosłego, choć zachowywałam sie jak rozwydrzona gówniara. I mi przeszło. Jak pamietam, to już jako dwunastoleti dziwczynka byłam fajnym dzieckiem, nie spolegliwym, ale fajnym, pomysłowym, kreatywnym, majacym swoje zdanie i potrafiacym go bronic w cywilizowany sposób, mającym jednocześnie szacunek do drugiego człowieka i, o dziwo, empatię. W liceum nie było ze mna prawie zadnych problemów, moi rodzice mogli mi ufać nie bojąc sie, że zrobie jakąś straszną głupotę. Myślę, że teraz jestem fajnym dorosłym człowiekiem. lubię siebie i kocham i szanuję moich rodziców bardzo. Myślę, ze mozna powiedzieć, że choć relacja jest nierówna w pewnym sensie, to jesteśmy przyjaciółmi.

A i mam dwuletnią cówreczke, która wdała sie chyba w mamusię. Trochę sie boje jak to będzie, ale jest mi łatwiej, bo wiem, pamiętam jaka ja byłam jako dziecko.

no to ja jestem tym dzieckiem mniej kochanym ;) dzieci się nei rodzą i nie wychowuja same, to WY to robicie. moim rodzicom też się wydawalo, że traktują mnie i brata fair. nie traktowali, usprawiedliwiali to róznica wieku - ja jestem starsza więc zrozumiem, nie potrzebuje, mam być odpowiedzialna (różnica wieku 10 lat). owszem, po 15 roku życia się rozumie ale nie jak ma się 10 czy 11 lat. różnicy w poświęcaniu czasu (teoretycznie logicznej bo niemowlak jest bardziej czasochłonny) także nie zrozumie u mojego faceta było odwrotnie, starszy brat był faworyzowany. xx dziecko samo z siebie nie wymyśla zachowań, gdy ine ma chorób, zaburzen itd to WY JE KSZTALTUJECIE. ono kopiuje to co widzi

Coś w tym jest, że jedno dziecko kocha się bardziej.-niekoniecznie to grzeczniejsze. Mój M do dziś wspomina (a ma 27lat) jak jego starszy o 5 brat był faworyzowany i to on jako młodszy musiał odstępować mu zabawki, bo starszy zaraz wpadał w złość. 5 letnie dziecko ustępowało 10latkowi!

Młodszy ma 4,5 i też jest absorbujący nie powiem, ale tak ciężko zrozumieć,że ja już nie mam cierpliwości, energii, nadziei,chęci i motywacji? Dobrze się wszystko mówi. Wiem że chcesz mi dobrze doradzić,ale ja już wszystkie środki i metody wyczerpałam.. przykre że powstała tylko po tym bierność i całkowite niezrozumienie. Taki jakby mur między mną i nim,albo jakbyśmy mówili zupełnie rożnymi językami. Fajnie jeśli można z czegoś wyciągać wnioski, fajnie kiedy jest nadzieja kiedy widzi się choć raz na jakiś czas nić porozumienia. Co byś zrobiła jakby twoje dziecko mówiło o tobie nieprawdziwe rzeczy innym, żeby ci dopiec,albo osiągnąć z tego własną korzyść? Masz w domu dziecko które doskonale potrafi manipulować otoczeniem? Takie które nabija siniaka na podwórku, a potem idzie do nauczycielki i mówi, że ja go uderzyłam? Jakbyś się zachowała jakby twoje dziecko cię odrzucało i okazywało wręcz przemoc psychiczną w twoją stronę? Nic nie pomaga,naprawdę nic. Nigdy go nie uderzyłam, nigdy go nie odtrącałam, ale teraz wiem że go odtrącam, bo nie mogę już dłużej ciągle żyć w takim napięciu. Po prostu jakaś blokada zabezpieczenie przed przeciążeniem mi się włącza.

a byłas z nim u psychologa ??

Ktos tu kiedys pisal, jak zalatwic takie bezczelne i krnabrne dziecko. Otoz obciac wszystkie przywileje, ale dawac niezbedne minimum-jedzenie, czyste ciuchy. wytlumaczyc gowniarzowi, ze jest na waszym utrzymaniu, wiec jego zachowanie jest karygodne, ale jesli mu tak pasuje, to odtad spelnisz jego podstawowe potrzeby jedynie. Laska pisala tez o telefonie do poradni przy dziecku i zapytanie o psychologa oraz dom dziecka (mozna udawac, ze sie z kims takim rozmawia)., bo dziecko sprawia tak wielkie problemy, ze potrzebujesz wsparcie z zewnatrz. Na opisanego wtedy gagadka podzialalo i z miejsca sie ogarnal.

Zreszta w pale mi sie to nie miesci, zeby dziecko 10-letnie juz takie jazdy odstawialo, gdzies byl blad-popuszczanie, ustepowanie. A skad niby taki dzieciak wie, ze mozna uciec z domu czy isc na policje nagadac, ze matka bije? Dostep do neta tez pewnie smark ma? To wina i rodzicow i dzisiejszych czasow. kiedys to czlowiek rodzicow sie bal, mial respekt i szacunek, jak oberwal za naganne zachowanie, to nikomu sie nie przyznawal, bo to byl wstyd i wszyscy wiedzieli, ze jak juz sie dostalo, to za cos. I wtedy albo sie juz nie pyskowalo i nie robilo glupot albo robilo w uktyciu, by rodzice sie nie dowiedzieli.