Wasze dziecko nagle ginie tragicznie. Zdonowalibyscie narzady ?

Jak w temacie.

z prawdziwa przyjemnoscia patrzac na ilosc obciazen genetycznych jakie ma

Skoro narządy miałyby być do oddania, to znaczy że dziecko jeszcze nie "zginęło", tylko jest w stanie "beznadziejnym" i że ktoś je chce odłączyć od aparatury. Otóż nie zgodziłabym się a gdyby ktoś dokonał tego postępem, jak się zdarza, to nie mógłby być od tego czasu pewny jak długo jego własne dziecko przeżyje. Poczułby tę krzywdę i rozpacz co ja.

A gdyby to Twoje wlasne dziecko potrzebowalo narzadu do przeszczepu ?

To bym kupila je kupila na czarnym rynku takie zycie

Czy myslisz ze matka takiego dziecka ktorego narzady bys kupila na czarnym rynku powinna cie za to dopasc abys poczula "taka sama krzywde i rozpacz jak ona" ?

jesteś pewna, że narządy pobiera się kiedy organizm jeszcze żyje? bo wydaje mi sie że nie; prawdopodobnie bym oddała, a potem do końca życia zadręczałabym się gdzie jest nerka, a gdzie serce mojego dziecka... bardzo trudna decyzja

Narzady mozna pobrac jesli nastepuje smierc mozgowa.

oczywiście, że tak. Niech te kawałki dalej żyją, obojętnie gdzie. Przecież tak lepiej, niż spalić albo oddać robakom na pożarcie. Nie mam racji? Chyba lepiej, jeśli choć cząstka z dziecka gdzieś tam zostaje.

Witam Gdybać każdy sobie może... Sytuacja o której tutaj mowa jest tak ekstremalna w swoim tragizmie, że nie sposób udzielić odpowiedzi na pytanie postawione w tytule. Więc albo jest to gdybanie, albo szansa, żeby sobie uświadomić, jak trudny to temat. Przecież znamy siebie samych na tyle na ile się sprawdzimy. Więc jeśli dziś ktoś powie tu, że NIE lub TAK to tak naprawdę tak to czuje tu i teraz. A w sytuacji już zaistniałej może zachować się zupełnie inaczej, na odwrót. Są ludzie, którzy są na tak, mimo rozpaczy, mimo strachu. Ale ich świadomość i postawa są na innym poziomie niż przeciętnego człowieka. Motywy są różne. Ale być może ktoś jest na tak, bo w danej sytuacji coś zrozumiał, coś dojrzał? A nie dlatego, że od zawsze był przekonany o tym ze tak trzeba. Ja dziś nie umiem określić, czy potrafiłabym. Ale mam wielki szacunek, choć to i tak mało, dla tych, którzy potrafią dla innych, obcych ludzi wznieść się ponad. Ponad wszystko. Myślę, że już bardziej wiarygodni możemy być, gdy dziś potrafimy podarować własne narządy i podpisać na to zgodę. Są ludzie, którzy tak zrobili. Wspaniali, myślę, ludzie.