socjofobia?

Witam Ciągle zastanawiam się jaka jestem? jak odbierają mnie inni, czy dobrze spojrzałam, czy wszystko w porządku, myślę o czym tu jeszcze rozmawiać z tymi osobami, jak zareagować, czy uśmiechnąć się, czy zgodzić się, w jaki sposób powiedzieć ‘ cześć’, jaka powinnam być, jak długo patrzeć w oczy, a gdzie nie patrzeć. Ciągle jestem spięta. Staram się być różna, w zależności od sytuacji i ludzi.Staram się dostosować. Raz jestem niesmiała, raz romantyczna, raz bardzo dostepna, a raz wcale. Czuję skrepowanie gdy patrzy na mnie więcej niż 1 osoba.paraliżuję mnie świadomośc mówienia w grupie swojego zdania.Popadam w skrajności i pogubiłam się z samoświadomością tego jaka jestem. Jedynym gronem osób wśród których potrafię być naprawdę sobą i w ogóle nie skupiać się na tym jak wypadam jest moja najbliższa rodzina. Tylko pośród najbliższych osób nie przyglądam się twarzom tych ludzi i nie zastanawiam się nad tym jakim tonem i co powiedzieć, nie kontroluję się i czuję się swobodnie. Słucham ludzi zamiast myśleć o tym jak się zachować.To z kolei odbija się w drugą strone, że czuję się czasami zbyt swobodnie ( np.przerywam gdy ktoś mówi). Strasznie mnie moja przypadłość męczy, bo ciągle o tym myślę, a im więcej myslę tym bardziej się na tym skupiam. Im więcej się skupiam tym bardziej o tym myślę i tak w kółko. A od momentu gdy zdałam sobie sprawę z istnienia tego problemu nie potrafię już całkiem przestać kontrolować się. Osobą sprawą jest to, że niestety nie mam fizjonomii która przyciąga ludzi. Jestem ładna ale mam w sobie naturalny chłód, z natury jestem bardzo poważna, bardzo trzeźwo-mysląca, zdystansowana a to nie zachęca ludzi do poznania mnie, a to z kolei sprawia, że na siłę staram się być inna. Często słyszę od znajomych że ludzie się mnie boją bo tworzę wrażenie bardzo niedostępnej, zimnej (jestem wysoka+mam poważny ton głosu) Mam też znak Bliżnięta co ponoć oznacza różne natury….. Na pewno to moje całe zagubienie wynika to z niskiego poczucia własnej wartości, z dużych wymagań rodziców gdy byłam dzieckiem, z izalacji w trakcie studiów ( socjofobia-ale nie będę się rozpisywala w tym watku o niej).Wiem, ze zrobiłam duży krok w swoim zyciu przez fakt, że w ogole zaczęłam wychodzić do ludzi i coś się zadziało w temacie znajomości.. Czy waszym zdaniem ludzie którzy mają mnóstwo przyjaciół to właśnie osoby które umieją być zawsze i wszędzie sobą , czy to jest kluczem do towarzyskiego sukcesu?Wysokie poczucie własnej wartości to jest TO? Wiem, że łatwo powiedzieć zmień się,. stan przed lustrem, zrób coś z tym, miej w d…ie, ale uwierzcie ze tak się nie da, próbowałam.Ale TO siedzi w poświadomości i jest silniejsze, zakorzenione Zastanawiam się tylko czy to jest normalne, czy wszyscy tak mają chociaż po części w 20% tak jak ja?? ..