KŁOPOT Z 16 MIESIĘCZNYM BRZDĄCEM

Witam :) Znalazłam się tu gdyż mam mały (dla mnie wielki) problem z moim synkiem który ma 16 miesięcy.Mam nadzieje,że któraś z mam zmagała się z podobnym problemem i będzie mogła udzielić mi sensownej porady. Otóż mój syn od około tygodnia zrobił się nieznośny i przeraźliwie chimeryczny co doprowadza mnie do szewskiej pasji,boje się,że niedługo zwariuje i wyląduję gdzieś na oddziale zamkniętym dla czubków...i kogo on biedny będzie wtady terroryzował?!;) Przedstawię kilka sytuacji : Jedziemy do lasu,dzień pierwszy- moje dziecko jest zachwycone spaceruje,zbiera szyszki,gania się dookoła drzew.Jest zadowolony nie grymasi:) Dzień drugi ta sama sytuacja, synek przejdzie kawałek,po czy kuca i drze się tak,że wszystkie zwierzęta i robaki mieszkające w lesie uciekają na drugi koniec świata.Oczywiście nie ma zamiaru iść dalej i kątem oka obserwuje naszą reakcje,czeka aż któreś z nas np.weźmie go na rączki,czasami się łamiemy szczególnie ja...ale rączki też się szybko nudzą i znowu jest krzyk ;( Wizyta w parku,też musi przebiegać jak on chce,czyli biega,oczywiście sam,nigdy za rączkę(krzyk)...bo przecież on jest już taaaaki duży,nie patrzy pod nogi,wywraca sie,nabija guzy,krew mu się leje z buzi...i znowu kwik i moje wyrzuty sumienia,że go nie dopilnowałam :( Kładzie się w naszym łóżku,smoczek wyrzuca kilkukrotnie do swojego łóżeczka lub na ziemię i kwiczy,żeby mu podnieść,no to mamusia podnosi...i tak w nieskończoność :( Kiedy czegoś chce(,ale ja naprawdę nie mam pojęcia czego,bo nie pokazuje mi tego normalnie,paluszkiem.Wtedy drze się jak stare prześcieradło,kwiczy,tupie nogami i uwaga -trzęsie mu się dupa, co uwielbiam:) no i oczywiście patrzy czy ja patrzę. Wizyta u znajomych ,którzy mają córkę w jego wieku.Pogodną dziewczynkę,która próbuję go złapać za rączkę,przytulić,przynosi mu zabawki,kwik,krzyk i płacz...i tak przez 45 minut,15 minut przerwy,żeby mamusia nie pękła z "dumy" Wizyta znajomych z dzieckiem u nas,na początku ok,bawią się ale ja jestem już wystraszona ,że zaraz się zacznie...no i długo nie czekam płacze i krzyczy... Przecież ręce opadają,ciesze się ,że mam mały biust ,bo i pewnie on by mi opadł ;/ Drogie mamy i tatusiowie również,co by nikt nie poczuł się urażony ;) Co robić? Jak żyć?;) Bardzo proszę o pomoc, bo niedługo jedziemy na wakacje,a ja zamiast się cieszyć planowanym odpoczynkiem,boję się mojego dziecka...stworzyłam POTWORA;)

sprac dupe raz i drugi, to sie smarkacz opamieta.

nie wiek w kogo się wrodził bo ojciec nieznany, choć ma dużo ciemniejszą karnację ode mnie i czarne kręcone loczki. a Anglii go przywiozłam

Nie uznaję czegoś takiego jak bicie dziecka,na karę też jest za mały on ma jedynie rok i cztery miesiące.

Bo on Was teraz sprawdza. Musicie być konsekwentni. Dziś park, jutro zrobi scenę w sklepie. Kiedyś słyszałam od pewnej pani psycholog, która zajmuje się terapiami itp i ma doświadczenie, że jej córka zrobiła taką próbę sił 3 razy w sklepie i jak zobaczyła, że to nie skutkuje, to przestała. A najdłużej to ponoć darła się i ryczała z 1,5godziny. Ale jej nie ustąpili. I Wy też nie ustępujcie. Jeśli widzisz że mały nie jest zmęczony, to go na ręce nie bierzcie, a jak będzie płakał, to do wózka i przypiąć. Jak mu spadnie smoczek, to podaj, jak specjalnie znów zrzuci, to weź z podłogi i odłóż na stolik. Niech wie, że reagujesz, że go widzisz ale nie dasz sobą manipulować.

Dzięki wielkie o takie rady właśnie mi chodziło:)

Dziecko,to niesamowity manipulator:)i Twoj probuje sobie Was podporzadkowac,przy okazji badajac poziom wytrzymalnosci:D.Konsekwencja przede wszystkim i opanowanie.Skoro siedzi i sie drze,to niech tam zostanie,a Ty tlumacz,ze jak sie uspokoi,to wtedy przyjdzie sie przytulic,nie odwrotnie,bo nie dasz pozniej sobie rady.Glowa do gory,nabierzesz wprawy:))

Tylko,mam wrażenie,że on i tak nie zrozumie kiedy ja mu powiem-wróć jak się uspokoisz :( Kocham go ponad życie,chce dla niego jak najlepiej,a bycie "twardą" średnio mi wychodzi,ale widać,będę musiała się tego nauczyć

Naturalnie,ze wie...musisz to powtarzac,jak w kieracie,bo dziecko szybko sie uczy.Teraz on wymusza pewne sytuacje,bo juz niestety wie,ze ulegasz:)rozmawiac z nim i powtarzac,pokazywac,ze jesli rzuci smoczek,to sam go musi podniesc,pokazac,wziac za raczke i tlumaczyc,bez nerwow i z opanowaniem.To sztuka wiem,ale daje owoce na potem:)

Bo bardzo trudno jest być twardą. Ja pamiętam, że kiedyś pilnowaliśmy mojej kuzynki. Też miała jakieś 1,5 roku. Aniołek. Przyjechał po nią jej ojciec. Chwilę u nas posiedział, tak pogadać. A mała jak diaboł. Taka popisówka się dziecku włączyła. Ale tylko wobec ojca. No to on ją wystawił u nas do łazienki, włączył jej światło, zostawił niedomknięte drzwi i powiedział, że jak się uspokoi to może wrócić. Jak usłyszałam płacz (choć cichutki) to myślałam, że serce mi pęknie (no ale nie moje dziecko, to nie reagowałam, jednak wiem, jakie to trudne). I co?Nawet pięciu minut tam nie była. Jeszcze sama nosek sobie wysmarkała :D Ale u Ciebie będzie trudniej, bo nie byłaś do tej pory tak konsekwentna. Musisz mu często tłumaczyć, ale prostymi, krótkimi zdaniami. Mówić, że nie wolno. To z przytulaniem, to on zrozumie, choćby po paru razach, jak zauważy, że kiedy jest grzeczny, to mama zawsze chętnie go tuli. U kogoś widziałam też taki myk "Bardzo cię kocham, ale poprosiłam cię żebyś coś zrobił/zabroniłam ci to robić" ;)