Do pupy ...

Smutno mi bo tego roku skończę 30, a nic nie osiągnęłam w życiu. Naprawdę nic. Jestem chora (też chorobliwie otyła), mam kiepski charakter (łatwo się poddaję, martwię, jestem strachliwa), nie mam żadnych zdolności (nawet żadnych zainteresowań), nie mam (ani nie miałam, ani perspektyw) na pracę, nie mam pieniędzy (jestem na garnuszku), nigdy nikogo nie miałam ani przyjaciela ani nic, z rodziną to wiadomo - obwiniania, awantury. Więc mi smutno :( bo kobieta starzeje się 3x szybciej niż chłop, a ja nigdy (nawet w "chudszych" czasach) nie miałam specjalnych walorów, a dzisiaj wszyscy mają takie duże wymagania (na dodatek jestem bardzo wysoka). Tak niedawno chodziłam do podstawówki, a tu już 30 :( i co gorsza czas po 25 roku życia mija 10x szybciej, miesiąc jak tydzień, a rok jak miesiąc. I Polska jest taka trudna :( wszędzie potrzeba znajomości, wykazywania, a tacy słabsi ludzie nie mają szans :(.

Nie mów, że nie masz żadnych zainteresowań, bo to nie prawda, to po prostu niemożliwe myślę, że zwyczajnie nie znalazłaś jeszcze niczego dla siebie. Pomyśl, lubisz muzykę? Rysowanie? Taniec? Sport? Imprezy? Rzeźbę? Śpiewanie? Pisanie wierszy? Zbieranie nakrętek? pomyśl i znajdź coś dla siebie. Kup sobie jakieś zwierzątko, np kota. c:

Jak niemożliwe? Możliwe. Z tego co wymieniłaś to akurat lubię tylko posłuchać muzyki, ale to nie zainteresowania, bo wg mnie zainteresowania to coś więcej aniżeli tylko posłuchanie od czasu do czasu (i to przypadkowo) tego co wpadnie w ucho. Zresztą w wieku 30 lat to trzeba mieć raczej pasję żeby móc zbudować na tym przyszłość.