Moja historia....

Witam was...może źle, że tutaj to wszystko pisze ale nie mam się komu wygadać-nikt z mojego otoczenia tego nie zrozumie, myślę, ze nawet przyjaciele. Chodzi o głupią miłość jeśli w ogóle to jest miłość... Mieszkam 3 lata za granicą tutaj poznaję dużo ludzi z wielu krajów poznaję ich mentalność i porównuje do nas-Polaków. Często słysząc opinie na temat różnych Narodowości dostaję białej gorączki bo przecież człowieka nie ocenia się po nazwisku czy kraju z jakiego pochodzi ale nie do tego zmierzam...Otóż prawie pół roku temu zmieniłam pracę. Poznałam tam chłopaka, nie jest Polakiem, ma żonę i dziecko ale wiem, że jest coś co powoduje, że i ja i on nie umiemy przejść obok siebie obojętnie, a z drugiej strony nie umiemy się ze sobą zgodzić, czasem pracujemy obok siebie i wtedy potrafimy przegadać ze sobą cały dzień. Wiem że on coś do mnie czuje i ja tez nie jestem obojętna, ale sprawę stawiam jasno nie pcham się tam, gdzie jest już rodzina....Wiem też, że nie zależy mu na czymś o czym na pewno większość z was pomyślała bo gdyby tak było na pewno dawałby mi jakieś sygnały... Czasem nieświadomie powie mi jakieś miłe słowo, albo przyzna się, że coś do mnie czuje. Dużo osob w pracy zauważyło, że jest coś na rzeczy, wczoraj koleżanka powiedziała mi, że ładnie razem wyglądamy. Pisze to bo męcze się z tymi uczuciami...jego energia, nastawienie do życia, chęć rozbawienia wszystkich w okół, uśmiech, opiekuńczość doprowdza mnie czasem do obłedu. Tak bardzo z tym walczę, że brak mi już sił...Pomóżcie, doradźcie co zrobilibyście na moim miejscu bo nie radzę sobie

murzyn ?

nieeeee

A co możesz zrobić? Czekać -- aż on podejmnie decyzję lub tobie przejdzie.

mam ta sama zasade co ty i nie pchalabym sie w wieksze relacje z nim..

Ja też tego nie chcę i bronię się przed tym ale często przychodzi moment kiedy jedyne czego potrzebuję to rozmowy z nim albo chociaż zobaczyć ten uśmiech kiedy wszystko inne przechodzi....nie wiem co to jest ale chciałabym pozbyć się tego uczucia

A jeśli chodzi o decyzję to żadnej nie mogę podjąć....i tak źle i tak nie dobrze....nie ma sensu pchać się w coś gdzie jest dziecko taka jest prawda i nic tego nie zmieni. Nie chcę odbierać ani męża ani ojca nikomu. Chce by ktoś kto znaczy dla mnie dużo był dobrym człowiekiem i kochającym tatą nic więcej....mi jest łatwiej znam go krócej praktycznie nic mnie z nim nie łączy a jego żona wie o nim więcej i tak chyba to wszystko zostawię...może i moim kosztem jak zwykle ale nie chce nikogo ranić...

znajdz inna prace w innym miescie i po klopocie jak cie nie bedzie tam on nawet nie zaplacze po tobie i szybko zapomni daj se spokuj nie rozbijaj nikomu rodziny

A myślisz, ze w tych czasach klaśniesz w ręce i od tak masz prace i mieszkanie i do tego w innym mieście?? bo wydaje mi się że nie jest tak łatwo.... i powtarzam to, że nie chcę jej rozbijać...