Nie potrafię wyciągać wniosków na przyszłość

Mam to jakby upośledzone. Robię coś, wiem, że sobie z tym nie daję rady, to potem znowu w to idę. Albo boję się rzeczy, nawet małych, o których doskonale wiem że sobie poradzę, ale stres mija oczywiście jak jest po wszystkim. Jest wiele takich sytuacji. Kierują mną głównie emocje, jak się czegoś boję to najczęściej zwiewam, jak się złoszczę to w jednej chwili, planuję też wtedy różne rzeczy bo myślę że nie mogę wytrzymać, a później nie umiem już być na kogoś zła, pomijam to jak mnie potraktował etc (Np. moja matka). często też interesuję się różnymi rzeczami, a potem je porzucam bezwiednie, tak jakbym o nich zapomniała. W szkole potrafiłam się uczyć na sprawdzian o 5 rano. Jem rzeczy, które mi szkodzą, mowiąc sobie że wiem, że mi to zaszkodzi i to akceptuję, a potem nie mogę znieść tego bólu (jestem nadwrażliwa na ból). ETC ETC. Czy to jest jakieś zaburzenie..?

Na studiach ciągle mam poprawki nie dlatego, że nie umiem się nauczyć, tylko dlatego, że ciągle przekładam naukę i w rezultacie łapię za mało wiedzy (oczywiście potem stres na egzaminach jest większy o wiele). Co najlepsze, wtedy i tak rzadziej z kimś łażę etc, więc to nie jest przyczyna. Potrafię siedzieć w domu pół dnia i nic nie robić w tym kierunku. Studiuję ekonomię. Cud, że jeszcze na tych studiach jestem, bo żyję na "krawędzi". Nie wiem już sama, co ja robię, naprawdę. Zachowuję się, jakbym była upośledzona. Jestem świadoma wielu rzeczy, ale zachowuję się, jakbym nie mogła się nauczyć naturalnie pewnych odruchów. Studiuję - więc się uczę, sparzyłam się kilka razy na czymś (nie, nie chodzi o kuchenkę) - nie wchodzę w to i nie sprawiam sobie bólu, nie piję mleka i przetworów mlecznych bo mi szkodzą na brzuch i potem ciężko mi funkcjonować. Proste zasady, ale ja po prostu myślę jedną chwilą...

prokastynacje masz z ta nauka

up

no cóż :)

:)

P