powiedziałam siostrze po śmierci jej męża takie słowa

zawsze na niego narzekała bo niby nie był za dobry, po śmierci widzi, że samemu nie jest lekko, została sama, musi utrzymać mieszkanie duże, ja jej powiedziałam, że teraz zobaczy jak to jest być samemu, a tak ciągle narzekała, a ona że nie daję jej żadnego wsparcia psychicznego, że nic nie pomogę nawet uczuciowo. teraz po śmierci widzi ze samej źle jak nie ma dzieci w domu a mąż umarł nagle. obrazila się i wypomniała mi wiele, co wy na to?

No nie wspierasz siostry ani trochę. Jaki jest cel w tym zachowaniu?

no żaden, tak mi się powiedziało, nie miałam zamiaru jej urazić

Czyżby?

powiedzialas co myslalas, powiedz jej ze nie mailas na celu jej ranic ani urazac przepros

No cóż, to zależy, jednak dlaczego miałabyś czuć się winna jeśli powiedziałaś prawdę

w tym przypadku nie była konieczna "prawda", która kopie leżącego :(

nie miałaś zamiaru jej urazić .. a co ? myślałaś ,ze ja pocieszysz swoimi grubiańskimi uwagami ?

prawda to prawda, czyja to wina, ona to mówiła czy jej siostra ? także, w czy problem

problem jest w delikatności , w empatii , w dostrzeżeniu ,ze nawet jeśli to prawda to nie jest odpowiedni czas na to ,zeby ją wygłaszać.

jest odpowiedni, to nie jej słowa

oczywiście , dla ludzi bez empatii każdy czas jest dobry ,zeby wygłaszać swoje " prawdy" i jeszcze jęczeć , żę nie wzbudzają entuzjazmu u :)