nienawidzę tego jak wyglądam

Wyglądać tak młodo i niepoważnie przez wiele lat jest mega-niefajne. Wiem, bo borykam sie sama z tym. Mam 28 lat a słyszę pytania o maturę. Znajomy mamy kiedy go spotkałyśmy pytał do której klasy wnuczka chodzi. Fachowiec który robił remont u moich rodziców kiedy weszłam do domu pogłaskał mnie po głowie na przywitanie jak dziecko (to było rok temu!!!). Mogę wymieniać miliony takich sytuacji, są na co dzień i są bardzo niekomfortowe. Otoczenie, ludzie traktują cie nie poważnie. Pytaniami o dowód się nie przejmuję, to akurat żaden problem. Nawet dzisiaj miałam taką historię - zgadałyśmy się w luźnej rozmowie z koleżanką z pracy o wieku - ona 3 lata młodsza ode mnie kiedy usłyszała ile mam lat to zdębiała i skomentowała tylko "Przecież ty takie dziecko jesteś". Kilka dni temu zgadałam się z kolegą z pracy, że mieszkam niedaleko jego dziewczyny, odpowiedział, że na pewno jej nie znam bo "ona nie zadaje się z dziećmi" - jest młodsza ode mnie 4 lata....Takie sytuacje są ciągle i nagminnie. Bardzo utrudnia to życie. Sfera damsko - męska ? Ciężko. Interesują się mną jedynie nastolatkowie, najstarszy facet którego miałam był ode mnie młodszy o trzy lata, i przy początkach relacji był zszokowany, że mam tyle lat ile mam. Dorośli mężczyźni nie interesują się mną, z góry skreślają jako poważną partnerkę, nie ma zupełnie powaznego zainteresowania. Jeśli jestem w towarzystwie rówieśniczek to praktycznie faceci nie zwracają na mnie uwagi, a nie będę przeciez nikomu machac dowodem przed oczami na dzień dobry, ani na wstępie wszystkich uprzedzać, że mam tyle lat ile mam i że mają mnie traktować jak dorosłą osobę. Rzadko kiedy ktoś zwraca się do mnie na "pani" (na ulicach czy w urzędach, w sklepach). Jestem niska, mam 151 cm wzrostu, i krępą budowę ciała co daje efekt wchodzącej w etap dojrzewania nastolatki. To naprawdę utrudnia życie i sprawia, że czasem się odechciewa rozmawiać z ludźmi.