Podobają się wam te pieśni?

Dolinami i wzgórzami niosła się bojowa pieśń... Szły oddziały partyzantów, aby wroga opór zgnieść./bis Rozwiewały się sztandary i krwawiły wody rzek, do ataku szły oddziały, przez Amuru żółty brzeg./bis Onych lat nie zgaśnie sława, choć nie będzie może nas... Szli do boju partyzanci, zdobywali twierdze miast./bis I ostaną się w legendzie czasy gniewu, chwały, krwi, owe dni wspominać, będziesz nie zapomnisz owych dni Rozgromili atamanów, już dogasał krwawy bój... Nad Spokojnym Oceanem zakończyli pochód swój. Umierając pan winnicy, Rzekł do synów w tajemnicy: „Moje dzieci ukochane! Zanim z wami się rozstanę, Tajemnicę wam wyjawię. Skarb po sobie wam zostawię. Mam w winnicy skarb ukryty; Każdy wiec z was pracowity Niechaj kopie wciąż z ochotą, A wykopie z ziemi złoto...“ — „A gdzie, ojcze ukochany, Skarb twój w ziemi zakopany?“ Wszyscy razem, jakby w zmowie, Odezwali się synowie. „Kopcie tylko pracowicie!“ Rzekł i skończył starzec życie. — Ledwo starca pochowano, Do motyki się zabrano. Wciąż synowie bez pomocy, Kopią we dnie, kopią w nocy. Choć strudzeni, nie ustają; Bo się skarbu spodziéwają. Tak wytrwali i cierpliwi Pracują co raz gorliwiéj; Lecz skarbu, co miał grunt wydać, Jak nie widać, tak nie widać! Jednakże w pracy wytrwali, Wnet winnicę rozkopali; Prawie każdą grudkę ziemi Przesiewali dłońmi swemi. Mimo to w ostatniéj chwili Nigdzie skarbu nie odkryli. Tu każdy się wreszcie zgodził, Że ich ojciec próżno zwodził. Tymczasem piękna, radosna, Nastąpiła znowu wiosna; A winnica znowu miła Trzykroć piękniéj obrodziła. Wnet obfity plon wydała, Bo uprawę lepszą miała. Tak młodzieńcy wczas poznali, Że skarb z ziemi wygrzebali, Że im ojciec prawdę prawił, Że w winnicy skarb zostawił.