Mam 19 lat i do tej pory wszyscy mnie komplementowali.

Jedyne co słyszałam to ciągłe pochwały i ciepłe słowa. Moi rodzice wciąż mnie komplementowali, tak samo u moich przyjaciół, nauczycieli mogłam liczyc na ciągłe wsparcie. Szczerze mówiąc nie uważam, żeby miała jakiekolwiek wady a tu szok. Poszłam do pracy i nagle ktoś ma zastrzeżenia do mojej pracy, wymaga, narzeka, wcale nie jest miło!!!!

życie jest przewrotne.

To jest praca na miesiąc. Jakoś muszę tam wytrzymac, bo nie lubię odpuszczac:( Naprawdę moi rodzice zawsze mówili, że jestem najlepsza, naładniejsza i najmądrzejsza. Zachęcali do nauki ale doceniali wszystkie postępy a w pracy jest tak: pośpiech, pokrzykiwanie (!), dziwni współpracownicy z którymi nie mogę się dogadac. Chce mi się płakać:(

Dokuczają mi, wkładają ręce pod sukienkę, a ostatnio szef mocno przywarł do moich bioder :(

Jak ktoś wyżej sra niż dupę ma to i nagłe sprowadzenie na ziemię boli :).

ten o 21:42 to podszyw. Jakie wywyższanie się? Ja naprawdę jestem mądrą, zdolną i ładną młodą osobą? Zawsze byłam lubiana, nauczyciele mnie chwalili i wybierali do wszystkich konkursów, przedstawień i innych zadań reprezentacyjnych. Moi rodzice wiecznie podkreślają to jaka jestem udana. Często powtarzają, że jestem wyjątkowo (mądra/ładna/zdolna/inteligentna). W tej pracy dziewczyny są jakieś dziwne, szef jest nawet okej ale jego żona ma ciągle pretensje. Zastanawiam się czy nie rzucić tego zajęcia, bo mnie wyniszcza. Ale z drugiej strony to dla mnie ciekawa lekcja.