Jak radziłyście sobie z depresją w ciąży?

Bo ja mam ciężko. Za dużo wzięłam sobie na głowę: nowy dom, przeprowadzka wkrótce, ja panikuję, że będę sama, że koleżanki mają matki, teściowe w domu do pomocy, a ja sama tuż przed porodem, potem z małym dzieckiem. Do pracy nie chodzę, siedzę w domu jak kura, kisnę i wpadam w coraz większego doła. To już 5 miesiąc a wymiotuje, mdleje i ogólnie mam nastroje nie do wytrzymania. Od kiedy lekarz zdiagnozował depresję powinnam brać leki, ale boję się, bo wiadomo, że żadne leki nie są w ciąży w 100% bezpieczne. Mam wrażenie, że wszyscy wokół mają wsparcie, a ja nie. Mąż wspiera mnie jak może, pociesz kiedy płaczę, ale poza tym nikt. Mam głupi żal do siebie, że z zaradnej kobiety biznesu, która awansowała w pracy, miała plany zawodowe itd. stałam się przestraszoną kurą domową, z depresją. I, że zachciało mi się kredytu, domu, samodzielności, zamiast siedzieć przy rodzicach i mieć się do kogo odezwać w domu. Wiem, że to niedojrzałe i, że dorośli ludzie powinni się wyprowadzić, radzić sobie sami, ale jak patrzę na moje koleżanki, żyjące pod jednym dachem z rodzicami i mające w sumie życie na luzie, bo nie muszą się martwić o kredyt, o to, że nie ma kto dziecka zabawić 5 minut, jak trzeba wyjść gdzieś, to żałuję, że chciałam być samodzielna. I przeraża mnie moje własne życie. Miałyście tak?

Kochana, to normalne, ja tez jestem taka, ze swiruje odkad nie chodze do pracy, wymyslam sobie problemy, przez ktore nie moge spac w nocy i chodze ciagle masakrycznie zdenerwowana...A jestem dopiero w 11 tc Druga sprawa: podnobie do Ciebie tez wolalam wziac sobie kredyt na glowe i wyprowadzic sie z dala od rodziny i mojej i meza, choc i jedni i drudzy chcieli bysmy z nimi zostali i tez mielibysmy zycie w sumie za darmo albo pol darmo, i tez 75 % moich znajomych wybiera te droge, ale ja jestem dumna z tej ktora wybralam. Mam cisze spokoj cudownego meza, przy ktorym moge sobie na nago po mieszkaniu latac jak tego zapragne, a nie przy tesciach albo rodzicach bym podczas seksu nawet bala sie odprezyc :) Ciesz sie z tego co masz dobrze wybralas :)

Cieszę się, a raczej cieszyłam, dopóki, pewnie przez hormony, nie zaczęłam robić problemów nawet z najmniejszej drobnostki. Nie wiem czy to wina ciąży, czy ja się okazałam taka słaba psychicznie, ale czasami mam dość i z chęcią wróciłabym do starego trybu życia. Bycie darmozjadem na łasce rodziców zawsze wydawało mi się najgorszym możliwym rozwiązaniem, ale jak patrze na ludzi to myślę sobie, że oni mają wygodę i życie- jak napisałaś- za pół darmo. A ja? Ehhh, może to tylko humory ciążowe i wszystko minie?

Stany depresyjne w ciąży to naprawdę pikuś w porównaniu do tego co dzieje się potem. Chociaż to zależy od kobiety. Moja znajoma cieżko zniosła. http://www.menopauza.pl/depresja_7/depresja_poporodowa_a_baby_blues.html