życie bez sensu

Witam, jestem kobieta po 30 mam cudowna córeczkę i męża i jestem bez pracy. Największym moim problemem jest kontakt z ludźmi. Staram się być za wszelką cenę miła i sympatyczna i tego oczekuję od innych a w zamian dostaję po d***e. Każdy zwraca mi uwagę, unika mnie lub popycha, wyrywa z ręki, rządzi się u mnie w domu mówiąc że on musi i chce i zrobi wszystko by to osiągnąć mimo że wie że ja się z tym nie zgadzam. Nawet mój mąż mnie krytykuje za wszystko i twierdzi ze to moja wina że ludzie mają takie podejście do mnie. Faktem jest że jestem bardzo wrażliwa i delikatna. Zaszyłam się w domu bo ciężko mi znaleźć odpowiednie towarzystwo i nie lubię siebie bo nie jestem taka fajna taka wesoła i luźna. Ludzie się śmieją ze mnie. Często słyszę krytykę, ostatnio przeniosło się to na moje dziecko a ja mam problem z jej obroną.Często zadaję sobie pytanie dlaczego mnie to spotkało, dlaczego się tak martwię, co ja mam zrobić jak być bezczelną i chamską dla innych?? Nie chce mi się żyć, coraz bardziej za wszystko się obwiniam non stop, nie śpie po nocach, mam totalnego doła i nie chce mi się żyć.

Ludzie to bydło. Gdy widzą kogoś delikatnego, uważają go za słabego i czerpia przyjemność z upokarzania i gnębienia. Jadnak jako dorosła kobieta powinnaś być silniejsza, zwłaszcza że masz dziecko. Ciebie nikt nie broni? Wiec wiesz jakie to uczucie.. nie dawaj go poznać swojemu dziecku.

zapisz sie na karate albo samoobrone, poczujesz się silniejsza fizycznie i psychicznie też się wyładujesz, przyda się terapia u psychologa, jak nie nauczysz córki się przeciwstawiać bedzie miała żeycie tak jak ty. unikaj kontaktu z ludźmi którzy cię gnębią, nie gadaj z nimi, nigdy nie płacz przy mężu niech więcej nie widzi że jesteś słaba! powodzenia!

wyjaśnij mi jaki każdy i kto rządzi się u ciebie w domu ?