DDD, ucieczka od przeszłości

Witam. Ostatnio zastanawiam się nad syndromem DDD - dorosłych dzieci z rodzin dysfunkcyjnych. Sama mam ten problem, tzn. wychowałam się w rodzinie pełnej wzajemnej nienawiści. Sama doświadczałam różnego rodzaju patologii w domu rodzinnym - przemoc ze strony ojca, niezaradność i zaburzenia depresyjne matki, tragiczne warunki mieszkaniowe. Do tego brak zainteresowania ze strony dalszej rodziny. Pod koniec studiów już wyprowadziłam się na stancję, mam pracę, zerwałam kontakty z prawie całą rodziną. Jednak nie wiem, czy będę sama w stanie stworzyć w przyszłości szczęśliwą rodzinę. Ma ktoś podobne przeżycia? I, czy mimo braku miłość i czułości w dzieciństwie, można tworzyć zdrowe relacje własnej rodziny?

Samo to, że zdajesz sobie sprawę z problemu wiele znaczy. Poproś o pomoc specjalistę. Wszystko przed Tobą trzeba tylko uczynić pierwszy krok. Nie ma sensu się smucić i zadręczać. Rodzice zrobili Ci krzywdę ale to nie powód żebyś cierpiała do końca życia. pozdrawiam

nie chodź na żadne terapie, bo będą usiłowali zrobić ci pranie mózgu i zaciągnąć do kościoła po prostu żyj po swojemu i staraj się nie powielać zachowania swoich rodziców

Powiem tak, znam osobę która ma podobny problem i radzi sobie sama. Kiepsko to wygląda. Pisząc terapia mam na myśli dobrego psychologa który w prosty sposób poukłada kilka spraw w głowie.

Dlaczego "kiepsko to wygląda"? Co się z tą osobą dzieje?