prosze pomóżcie, nie cieszy mnie związek

Witam, przegladam czasami forum i pomyslalam ze podziele sie z wami moja historia. Byłam z chlopakiem 4 lata - to byly szczesliwe lata w moim zyciu ale nie do konca wtedy o tym wiedzialam i nie docenialam tego... rozstalismy sie on zaraz mial inna dziewczyne, a dzis juz jest po slubie i ma dziecko (od naszego rozstania minąl rok i 9 miesięcy) do tego już nie mogę wracać, mimo to czasami tesknie wspominal zaluje i chcialabym cofnac ten czas... po rozstaniu walczylam o niego , dzwonilam chcialam cos naprawic chcialam wrocic, ale on byl nieugiety mówił tylko "jesli bedziemy mieli byc ze soba to za miesiac dwa, rok 5 lat ale bedziemy" - otoz tak sie nie stalo dzis ma zone i dziecko. Nawet nie bylo głownej przyczyny rozstania. Godzę się z tym, ale zycie daje mi nauczkę, mam chłopaka i to jest mój powód do smutku.... Jestesmy ze soba od roku , wie o moim bylym wie co przeszlam i to ze tesknilam, byl przy mnie kochal ale teraz wykorzystuje to przeciwko mnie... kazda sprzeczka awantura krzyki jego do mnie, tlumaczy tym ze go denerowalam kiedys i wspominalam bylego... zastanawiam sie czy to jest milosc, nie umiem z nim rozmawiac gdy cos chce mowic on mi przwrywa mowi ze wie wszystko co chc epowiedzec, pyta po co tak beznadzjnie mowie i jednoczesnie ma pretensje ze z nim nie rozmawiam. Kiedys znalazlam smsy w ktorych proponowal kolezance seks, nawet pytal sie jej czy go kocha.... oczywiscie byla awantura rozstanie ale... udopbr***** mnie , postawialm warunek bo wtedy nie chodzilo tylko o to te smsy zdrade (do ktorej chyba? nie doszlo) ale rózwniez o szacunek do mnie, o spobó jego zachowanie co do mojej osoby ogolnie o caloksztalt... powiedzialam, ze jesli cos sie wydarzy znow zlego albo znow sie poklocimy to bedzie koniec definitywny.... Kłocimy sie,,,, a ja nie umiem tego skonczyc, ma o wszystko pretensje, ze znim nie rozmawiam ze nie mowie mu ze go kocham z enie ma sponatna ze mna, nic na luzie , na seks w ogole nie mam ochoty... jestem beznadziejna wg niego nie umiem z nikim rozmawiac i zaczynam w to wierzyc ze na nic nie zsluguje a to ze dzieje sie u nas zle to moja wina... Czy warto to zakonczyc? a co jesli juz zawsze bede sama? kolejny zwiazek mi sie rozpadnie.... czy jest nadzieja na lepsze zycie? na milość? szacunek? radosc? Przepraszam za chaotyczny styl wypowiedzi, ale jak widac jest to dosc zlozony temat. Cieżko wszystko ogranac w jednym zdaniu, dziękuję za przeczytanie mojej hiostrii i odpowiedz. Pozdrawiam :*