Rodzeństwo, przjaciele czy wrogowie?

Są z nami czasem od początku, niekiedy od wielu lat. Kradną nam najpierw zabawki, potem ubrania, kosmetyki i każdą inną rzecz osobistą. Skarżą na nas, pokazują środkowy palec, zjadają słodycze, robią wstyd przy znajomych. Ale i tak ich kochamy. Ile macie lat? Macie rodzeństwo? Ile? Jaka jest między Wami różnica? Jakie macie relacja?

Z siostrą kiepska, z bratem praktycznie żadnej więzi nie mam. Z siostrą pogadam od czasu do czasu ale czuję z nią taką samą więź, jak mniej więcej z pierwszą lepszą osobą na ulicy, mimo, że rozmawiamy normalnie. Z bratem mam praktycznie zerowy kontakt, nigdy do mnie nie pisze, nigdy się nie odzywa, żyje gdzieś daleko ode mnie i bardzo dobrze. U mnie wynika to wszystko wyłącznie z dzieciństwa. Długo nie mogłam wyjść w szoku, że w normalnych rodzinacha rodzeństwo ze sobą normalnie gada, żartuje, wspiera się...

Ja też odpowiem. Mam 18 lat i dwójkę rodzeństwa. Jestem najmłodsza. Mój brat, Kuba jest rok starszy, teraz idzie na studia, chce być fizjoterpeutą. Kuba jest adoptowany. Jego rodzice zginęli 15 lat w wypadku, a jego mama była przyjaciółką mojej. Mam o 3 lata starszą siostrę, studiuje filologię niemiecką. Mój brat to mój najlepszy przyjaciel, bardzo wspieramy, zwierzamy się sobie, należymy do tej samej paczki. Kocham go najbardziej na świecie. Z moją siostrą rozmawiam wtedy, gdy muszę. Kompletnie nie potrafimy się dogadać. Czasem chciałabym spędzić z nią trochę czasu, pogadać o chłopakach i innych babskich sprawach, ale z nią po prostu nie da. Wiecznie obrażona i wyniosła. Teraz siedzi w swoim pokoju i ciągle mówi, że się 'nudzi'. Dodatkowo wciąż traktuje Kuba jak intruza.

ja z moją 4 lata młodszą mam różne relacje...przyjaciółką bym jej na pewno nie nazwała, ale czasem lubię spędzić wspólne czas

Ja jestem jedynakiem i bardzo wam zazdroszczę!

Jako dziecko i nastolatka nie znosiłam mojej młodszej siostry. Była rozpieszczona i nieznośna. Dziś ma 21 lat, ja 25 i wskoczyłybyśmy za sobą w ogień - dosłownie. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, powierniczkami, wspieramy się wzajemnie, razem spędzamy wolny czas i tęsknimy za sobą, gdy któraś z nas wyjeżdża na dłużej. Ze starszą o rok siostrą nie dogaduję się tak dobrze - od zawsze była osobą bardzo toksyczną. Mimo wszystko łączy nas pewna siostrzana więź, w innym wypadku po tylu kłótniach już dawno zerwałybyśmy ze sobą kontakt.

Mam 3 siory, niegadamy ze sobą wcale. Jestem czarny owiec:-) jedna nawet jak spotkamy sie w sklepie to patrzy w inna strone i rznie gupa ze minie niewidz:-) ech rodzinka ,niema co:-)

Mam starszego brata, jest spoko, on pomaga mi ja jemu i git

Tak się zastanawiam dlaczego polskie rodziny to taka patologia. U mnie jest podobnie. To wina rodziców, którzy nie nie uczą rozwizywać konfliktów miedzy rodzeństwem, nie występują jako mediatorzy, niesprawiedliwie traktują dzieci co powoduje ze narasta w nich zazdrość, resentymenty, zal. Nie wpajaja miliosci i troski o siebie nawzajem. Karza zamiast rozmawiać. Polscy rodzice są zacofani a ich metody są kompletnie niechrzescijanskie

Nasi rodzice dobrze nas wychowali, tylko ona, Agata, wciąż nie dawała się nagiąć. Nie chciała spędzać z nami czasu. Uważa, że ją zdradzam, bo lubię spędzać czas z 'tym obcym'. Do dziś to boli, bo i mnie, i bratu trudno zapomnieć, jak go traktowała.

30 lat i 2,5 roku młodsza siostra... Jako malolaty byliśmy dla siebie czasami dobre a czasami wredne... Przeszło nam gdzieś tak za czasów liceum i teraz mimo dzielących nas tysięcy kilometrów dogadujemy sie dobrze i jesteśmy wiele w stanie dla siebie zrobic... chciałabym zeby moje dzieci kiedyś tez sie tak dogadywaly tylko zastanawiam sie czy jest to możliwe miedzy bratem i siostra...