chyba nie zasłużyłam na szczęście

już dziś, w wieku 21 lat wiem, że do końca życia nie będę w pełni szczęśliwa. Od dawna marzę o tym, że kiedy skończę studia to chciałabym wyjść za mąż, mieć na sobie piękną, białą suknię, złotą, lśniącą obrączkę. Potem noc, piękna bo pierwsza w życiu spędzona z mężczyzną i może też gromadka dzieci. Ale cóż z tego kiedy obok mnie nie będzie tego, którego kocham? Nawet kiedy wyjdę za mąż to bardziej z przyjaźni niż z miłości.. nigdy nie odzyskam człowieka, którego kocham od kilku już lat, dla którego poświęciłabym tak wiele... ja nawet nigdy nie byłam na żadnej randce tak naprawdę. Nigdy nie odczułam, że jestem ważna- ważna dla niego. Nigdy nigdzie mnie nie zabrał, nie przyniósł choć raz nawet zerwanego na łące kwiatka. Wszystkie koleżanki opowiadają jakich mają fajnych facetów, jak się o nie troszczą. A co ja mam im powiedzieć? Ja mam tylko pod oczami łzy, wspomnienia z bolesnego bardzo rozstania. Tyle

Sorki maleńka, ale ją tylko cywilny z Tobą mogę wziąść ;)

Zasłużyłaś! swoją miłością i wiernością zasłużyłaś,poczekaj,jeszcze szmat życia przed Tobą,jeszcze spotkasz jeśli nie podobnego to może lepszego...,tego Ci życzę:)

Wiesz, może nie jestem nim, ale zaprosić Cię na kawę mogę i uwierz mi że to poprawi Ci humorek

Na szczęście nie trzeba zasłużyć, ono jest dostępne dla każdego, trzeba tylko umieć po nie sięgnąć.

Poznajesz facetów?

podobnego do niego to raczej spotkać nie chcę, ale dziękuję za dobre słowo. Może masz rację, tylko obawiam się, że to pozostanie i będzie mnie w jakiś sposób dalej boleć. Facetów właśnie nie poznaję. Nie rozumiem tego. Nie jestem w cale jakaś brzydka albo bardzo głupia. Raczej przeciętna z wszystkiego a czuję się jak ostatnia, na którą ktoś chce zwracać uwagę. Smutne ale prawdziwe niestety.