Z mężem nie da się rozmawiać...

Nie wiem dlaczego piszę, chyba dlatego, że nie mam gdzie i komu się wygadać a za chwilę chyba wybuchnę. Otóż tak, powiedziałam mu wczoraj zwięźle i w oczy, że zmarnował mi życie. Jesteśmy razem 12 lat. Mieliśmy kiedyś dużo wspólnych zainteresowań, lubiliśmy ze sobą rozmawiać o wszystkimi o niczym... Ogólnie taki standard. Dwójka dzieci 7 i 3 lata, wszystkie obowiązki z nimi związane na mojej głowie. Od samego początku. Jedynie co to raz po raz na spacer je zabierze i to zazwyczaj jak się pokłócimy, żeby pokazać jaki z niego super tata. Typ autorytatywny (po tatusiu) wszystko ma byc tak jak on chce, wszystko wie najlepiej i nikt inny nie może mieć racji. Czepia się o wszystko. Że słucham muzyki, że rozmawiam przez telefon, że na obiad były pierogi a nie kluski, że się na dziecko wydarłam bo ,mnie po raz 15-ty nie posłuchało (za chwile sam robi to samo, ale to mnie nie wolno), że po południu się przespałam godzinę bo bylam skonana. Tak się jakoś stało, że w końcu nie mamy zadnych znajomych- nigdy nie lubił moich koleżanek, kontakty po mału mi się urywały, bo byłam w niego ślepo zapatrzona, robilam co chciał. Nigdzie razem nie wychodzimy- bo nie umiem tańczyć. Tak z perspektywy czasu sobie myślę, bo mój dom rodzinny też do cudownych nie należał- czy to taka wielka miłość była czy chęć ucieczki. Tyle razy walczyłam o ten związek,ale nie wiem, czy ma to jakikolwiek sens Moja rola sprowadza się do wielofunkcyjnego urządzenia domowego, które ma działać jak w zegarku, a w razie potrzeby wyładować swoje złości. Długo starałam się robić wszystko perfekcyjnie, żeby był zadowolony- niestety zawsze bez skutku. Obojętnie ile wysiłku wkładam, ile pokazuje, że moge i potrafię- nigdy pochwały, ciepłego słowa, za to zawsze znajdzie się coś, żeby się przyczepić... Duszę się nie mogę już tak dłużej. Njagorsze że nie da się z nim w ogóle rozmawiac- jesli delikatnie sygnalizuję problem- obraca wszystko w żart, trochę ostrzej- mówi, zebym nie jojczyła i wychodzi z pokoju, tak, jak na początku posta- obraża sie i się ze mną rozwodzi. Mija parę dni i wszystko rozchodzi sie 'po kościach' żeby dzieci miały normalną rodzinę. Ile tak można? Rzucić go nie tak łatwo- prowadzimy firmę, więc jestem zależna finansowo, do tego nie mam żadnej pomocy, więc nie ogarnę znalezienia pracy plus dowożenia do szkoły i przedszkola, bo na niego nie będę miała co liczyć,. bo będzie chciał mi pokazać, że bez niego sobie nie poradzę. Poza tym nie wiem czy chcę- albo go kocham albo uzaleznił mnie od siebie sama nie wiem. jak ktoś dotrwał do końca tego chaotycznego monologu, to może mi coś doradzi...