Dojrzałość do życia?

Jestem singielką. Mieszkam z rodzicami, dość dobrze zarabiam, lubię swoją pracę, mam różne pasje. Parę lat temu byłam w związku, wydawało mi się (a może nie?), że jestem strasznie zakochana, że to facet na całe życie, nie zabezpieczałam się , wtedy wydawało mi się, że chcę mieć z nim dziecko, przez jakiś czas czułam, że to ktoś komu chcę dać dziecko, wziąć ślub. Rozstaliśmy się, od tego czasu spotykam się z różnymi facetami, nic na stałe i jakoś mam mniejszą ochotę na dziecko i stały związek. Nie wiem co myśleć - mam 35 lat a nadal nie wiem czego chcę, czy chcę mieć dziecko, męża, brać tą odpowiedzialność na siebie? A może zostać wolną singielką? Albo szukać faceta z założeniem, że to nie będzie do końca życia bo i tak się posypie? Miała tak któraś z was? Miotam się trochę w tym życiu, bo niby jest mi dobrze ale boję się, że czas ucieka a ja jednak będę kiedyś żałować decyzji, że nie miałam dziecka/bliskiej osoby. Z drugiej strony - nie wiem czy nadaję się na matkę/żonę - boję się, że będę żałować decyzji o macierzyństwie ale przecież jak już ją podejmę to nie wycofam się. A skoro jakoś nie czuje do tej pory instynktu to może nie zawracać sobie głowy facetami do związku? Czy tylko ja tak mam?

I ani jednego komentarza? Nikt nie ma żadnej opinii?

Wiesz, tych kwestii nie mozna do konca forsowac, i tylko do jakiegos stopnia jestesmy kowalami swojego losu. Wiec, albo po prostu w glebi duszy nie chcesz dlugotrwalego zwiazku, albo nie poznalas jeszcze wlasciwego faceta z ktorym moglabys i chcialabys stworzyc staly zwiazek. Taka mozliwosc tez nie lezy zawsze na ulicy. Nie ma tak, ze postanawiasz "chce znalezc material na meza I ojca" i prosba sie od razu realizuje. Czasami bardzo trudno jest znalezc odpowiednia osobe, a skoro sie w ogole nad tym zastanawiasz, to widac, ze jestes osoba rozsadna, ktora nie zgodzi sia na byle kogo.