czy jestem nieudacznikiem życiowym?

Mam lat 28. Kobieta. Nie jestem ładna, nie jestem nadprzeciętnie bystra, przeciętniak. Włąśnie zostawił mnie facet - nie pierwszy raz. Mieliśmy brać ślub w tym miesiącu, chciał go przełożyć więc się zgodziłam, nie będę nic wymuszać. Mieliśmy się razem wyprowadzić. Zostałam teraz na lodzie. Z mieszkania nie zrezygnowałam, całą swoją pensję i grosze co mi zostały z poprzedniego miesiąća przelałam na czynsz i kaucję dla właścicielki. Teraz siedze u mamy. nie wiem co mam zrobić. Wiem że muszę się ogarnąć, do niego już nie wrócę choćby błagał... nie mam nawet transportu żeby sobie przewieźć meble (za duże słowo - łóżko i jedna szafka;/), nie mam pieniędzy żeby komuś zapłacić za przewiezienie... siedzę i beczę. Na rodzinę nie mam co liczyć i tak już mają mnie za niedojdę życiową. Mam beznadziejną pracę, której nie lubię, przyjaciele mają już swoje rodziny, a ja wciąż zaczynam od nowa, od 10 lat ciągle to samo. Od 12 lat choruję na RZS, nawet już nie biorę leków,to i tak nic nie zmienia, bolą i stawy i wątroba. Czuję się jak wrak człowieka, sama, bez perspektyw, bez środków do życia. Nigdy nikt mi nie pomagał, ale teraz nie wiem po prostu jak mam to wszystko udźwignąć :( Czy jest tu ktoś w podobnej sytuacji, kogo życie po prostu przerasta z każdym dniem? Jakiś podobny do mnie nieudacznik? Nie mam się nawet komu wyżalić, nie chce nikomu w realu zawracać głowy. Ale może chociaż tu znajdzie się ktoś kto przeczyta i napisze "nie martw się, u mnie nie jest lepiej".

Ja mam depresją i życie mnie także przerasta, czasem bardzo mocno. Jestes w dołku, może czasowo brane leki pomogłyby Ci choć trochę. Problemy pozostaną problemami, ale spojrzysz na nie inaczej, proporcje Ci się zmienią. Pozdrawiam serdecznie.

ale żeś sobie chłopa znalazłaś jak mogłaś z nim być czy wcześniej nie miałaś sygnałów że to zwykły ciul

nie martw się, u mnie nie jest lepiej

Dobrze że dziecka nie masz w tym ogrem fuj

no z jednej strony dobrze że nie mam, ale to kolejny problem też, mam swoje lata, instynkt macierzyński mnie rozdziera. Najlepsza przyjaciółka właśnie urodziła miesiąc temu... a ja nie jestem w stanie nawet do niej pojechać żeby dziecko zobaczyć, bo mnie to przerasta. Wiem jakie to płytkie, ale tak jej zazdrozczę tego całego szczęścia jakie ma w życiu... wspierający rodzice, zaradny facet, małe dziecko. Cieszę się jej szczęściem i jednoczesnie się zastanawiam, dlaczego mnienic dobrego nie spotyka