Zrobiło mi się strasznie nieprzyjemnie.

Mój serdeczny kolega (do wczoraj tak bym o nim z ręką na sercu powiedziała) dzisiaj na mnie naskoczył, że przez tyle czasu dawałam mu nadzieję i że jestem "suką bez sumienia". Dziewczyny, ja byłam normalna. Każdego traktuję w podobny sposób, lubię sobie pożartować, jeśli mogę to pomagam a jak widzę, że ktoś ma kiepski nastrój to staram się wywołać uśmiech na twarzy drugiego człowieka. Z tym kolegą bardzo fajnie nam się rozmawiało, ale to tylko najzwyklejszy kolega, jeden z wielu. Nigdy przez myśl mi nie przeszło, że on mnie może traktować jako kogoś więcej. Owszem, pomógł mi w wielu sprawach, nieraz skomplementował ale ja w życiu bym nie pomyślała, że to ma jakiś podtekst. Dziwnie czuję się ze świadomością, że będąc sobą (!) mogę sprawić komuś zawód. Nie czuję się winna ale z drugiej strony jest mi przykro, bo nie lubię sytuacji gdy ktoś coś takiego przezywa ze względu na mnie. Gdy dzisiaj wybuchnął i mi te rzeczy powiedział to zdołalam tylko wykrztusić z siebie, że przykro mi, że tak wyszło ale ja nie jestem gotowa na nic więcej mimo, że jest świetnym chłopakiem i że powinien dac sobie czas i ochłonąć a on skończył rozmowę... Ehh, musialam się wygadać.