Facet który mi się podoba ma takie udane życie

Zazdroszczę mu. Ciągle tylko sukcesy, bogate życie towarzyskie i bywanie tu i tam. A ja? Życiowy przegraniec, który siedzi w sobotni wieczór przed kompem i na próżno marzy o innym życiu. Mam dość. :(

Ktoś ma podobnie? Mam straszną ochotę pogadać...

Nigdy nie jest za późno na zmiany... ja dzisiaj miałam spędzić dzień z facetem, który mi się podoba, ale się przeziębił, może jutro się uda... wzięłam psa w auto, pojechałam nad jeziorko, pobiegałam, pożartowałam z zaprzyjaźnionymi wędkarzami... potem zrobiłam grzańca w domu i zadzwoniłam do przyjaciółki :).

Fajnie, że tak spędziłaś dzień. :) Ja niestety cały dzień zmarnowałam przed kompem. Rano co prawda uczyłam się języka, ale potem dopadł mnie dołek i tak w nim tkwię. Czuję się kompletnie do niczego. Biedna, przegrana, nieśmiała, mogę tylko pomarzyć o życiu, jakie on prowadzi. :(

Mam tak samo. On ma dziewczynę, dobrą pracę, mieszkanie, mnóstwo przyjaciół, ogólnie ludzie go szanują i się go nawet troszke boją bo dużo może, ze względu na zawód, A ja podobnie kiepska praca, że nie mam siły w weekend się ruszyć z domu. Nieudaczniczka do kwardatu!!

A jesteście w tym samym wieku?

21:29 nie licz na to że to ja pisałam w tym temacie

Czuję się tak samo jak Ty. Skończyłam studia, mam słabną płatną pracę, która nie daje mi żadnej radości, i nie mam na koncie żadnych większych osiągnięć. Co prawda próbuję jeszcze to w jakiś sposób zmienić, ale czy zaowocuje to czymś więcej? Wątpię. On za to jest człowiekiem sukcesu. Wykształcony, elokwentny, szanowany, przebojowy, zawsze brylujący w towarzystwie, ustabilizowany. Gdzie mnie, nieśmiałej dziewczynie, do niego.

w moim przypadku to on starszy o 7 lat . Nawet nie wiem co można mu życzyc na urodziny skoro wszystko ma.

Ten mój też starszy o 7 lat. Ma 33 lata i tyle już osiągnął, a co dopiero będzie za kilka lat. Bardzo mi się podoba i chciałabym się do niego zbliżyć, ale wstydzę się tego, że jestem biedna i niewiele w życiu osiągnęłam.

U mnie to i tak przegrana sprawa bo już ma kogoś, trudno się mówi. Ale może i nie byłabym z nim nigdy szczęśliwa...

Niech ktoś coś doradzi. Jestem w kropce.

Faceci z sukcesami nie zwracają uwagi na nieśmiałe z zerowymi osiągnięciami. Ewentualnie raz w****** a jeśli już weźmie taką za żonę to będzie ją wykorzystywał i znęcał się nad nią. W dodatku pewnie znajdzie sobie lepszą na boku.

Super, bardzo mnie pocieszyłeś. :(

Niestety ale dużo w tym prawdy. Ludzie którzy mają za dużo, i wszystko im łatwiej przyszło, nie szanują innych ;udzi.

Zauważyłam. :( Ja może jestem biedna, ale mam w sobie pokorę i zrozumienie dla innych, a bogaci niekoniecznie.

Już tu pisałam dziewczyny nigdy nie jest za późno na zmiany... uwierzcie mi... Ja jako 16 latka poznałam kogoś, zależało nam, ale byśmy za młodzi nieśmiali i niedoświadczeni... Spotkałam go po latach w pracy - dostał się tam gdzie ja - z tym, że ja byłam w okresie wypowiedzenia i wyjazdu gdzie indziej... Wyjechałam. Zrobiłam karierę, poznałam kogoś... i po 4 latach wydawało mi się, że jestem szczęśliwa... aż nadszedł ciąg dznych zdarzeń - 7 dni i poza przyjaciółmi straciłam wszystko co miałam. Wkrótce odezwał się on... przyjechałam na urlop do rodzinnych stron, taki dłuższy po kilku latach. Spotkałam się z nim kilka razu - odżyło dawne uczucie... ale pojawiła się jego ex. Na rok kontakty rozluźniły się, ale pewnego styczniowego dnia, nie mówiąc mu wsiadłam do pociągu i wróciłam do pustego domu rodzinnego. Mieszkanka wielkiego miasta w domku na zadupiu... większość myślała, że ześwirowałam. Cały mój dotychczasowy dorobek życia to było kilka pudeł i szczeniak - jedyny najbliższy towarzysz :). Po roku rozwinęłam fajną działalność w miejscu gdzie podobno pracy nie, poprzednią mogę wykonywać zdalnie. I pewnego dnia w lipcu wyciągłam rower i pojechałam przed siebie, znów spotkałam jego - spacerował sam w niedzielne popołudnie - kilka godzin rozmów... dzisiaj spotykamy się, walczymy o siebie, mamy trudną przeszłość i trudne charaktery, ale jak napisałam ostatnio jemu napiszę i wam - nigdy nie jest za późno na zmiany, nie należy bać się ryzyka, lepiej kolejny raz płakać, że się nie udało, kolejny raz zaliczyć dno, jakieś kryzysy niż tkwić w jednym punkcie i nie widzieć szans na zmiany. Nie jest łatwo, czasem mam dość... ale staram się coś robić do przodu każdego dnia.

:) ano życie jeszcze pewnie ans zaskoczy nie raz . mam nadzieję, że i mnie kiedyś pozytywnie...:)

No dobrze, jestem jeszcze młoda i może za dużo wymagam od siebie, ale nie mam też pewności, czy w jego wieku będę miała takie osiągnięcia. Staram się jak mogę, robię kursy, uczę się języków, pytanie tylko, czy to wystarczy?

Ważne że coś robicie... :) Ja w 2010 roku byłam szarą mychą po studiach i jeszcze na kolejnych... Kiedy spotkałam się z nim, serce zabiło mocniej. Ale wiedziałam, że muszę wyjechać. Wróciłam silniejsza,przebojowa, pewna siebie, znam bardzo dobrze dwa języki obce, mam kilka zawodów, różne doświadczenie... w małej miejscowości z ponad 20 % bezrobociem robię co chcę, pracując 4-5 godzin dziennie, dla przyjemności. Mam 32 lata, on - 35.

Super, w końcu jakaś pozytywna historia. :) Też rozważam wyjazd, może właśnie to byłby jakiś zwrot w moim życiu, tylko nie wiem, jak się do tego zabrać. Powiedz mi, jak było w Twoim przypadku. Nie bałaś się jechać sama?