Czy mam u niej jeszcze jakieś szanse?

Znamy sie od praktycznie od piaskownicy, widzielismy jak sie zmieniamy, dorastamy, po 8- letnie dziecko az po teraz, kiedy oboje jestesmy juz doroslymy ludzmi. (Ja mam 25 lat, ona jest o dwa lata młodsza). Zawsze mi sie podobała, nie tylko wizualnie. Była po prostu fajną kumpelą, jak to sie mówi "I do tańca, I do różańca". Razem z paroma innymi osobami, takze z dziecinstwa , stworzylismy taka "paczke". Bardzo milo wspominam tamte czasy, I o ile inni znajomi pojawiali sie I znikali (ze wzgledu na studia, prace) tak ona byla zawsze gdzies tam obecna. Codzinna kawa z nia byla rytualem w naszym juz "doroslym" zyciu. Chodzilismy (nie tylko we dwójke) do kina, teatru, na piwo, a czasem po prostu przejsc sie do parku. Najbardziej pociagalo mnie jej poczucie humoru oraz ... taka radość I "normalność" bijące z niej. W sumie chyba to jest w niej najpielniejsze. Ta "normalnosc", zwykla dziewczyna ... a jednal niezwykla. Z biegiem czasu sie w niej zakochalem, choc nigdy tego nie planowalem, pamietam jak mama mowila ;" zobaczyć Paweł, przyjaźn damsko- mesko to mit, zobaczysz". Miala racje. Po wielu nieudanych probach pod postacia komplementow (ktore zreszta zawsze ja obsybywalem) oraz no... takich sygnałów, która mogą coś sugerować, nie wytrzymałem I ... powiedzialem jej, że ją kocham. Fakt faktem, że nie towarzyszyly temtu jakies romantyczne fluidy, zeby nie powiedziec ze moment byl wybitnie nie trafiony. No ale cóż stalo sie. A było to około 2 miesiace temu.... Nie utrzymywalismy przez ten czas ze soba kontakt, wkurzylem sie I na siebie I na nią bo przecież mowilem jej ze mi sie podoba itd itp wiec napewno jakies wielkie zaskoczenie to dla niej nie bylo (chyba!). Ostatnio, doslownie dwa tygodnie temu dostalem informacje, ze miala wypadek czego wynikiem jest amputacja nogi. Dlugo zajelo mi czasu aby w to uwierzyc. Probawalem sie z nia skontaktowac- nic. Pojechalem do niej- nikogo nie bylo. Od wspolnych znajomych okazalo wiem, ze jest w ciezkej depresji I miewa rozne myysli. Naprawde ciezko mi to sobie wyobrazic. Mysle o tym 24/7. Chce sie z nia spotkac, ale ona ewidentnie mnie unika. Boje sie ze juz nigdy nie bedzie tak jak dalej, ze to koniec naszej przyjazni. Nie wiem jak sobie bez niej poradze. Nie chce aby to brzmialo jakos zalosnie ale ta przyjazn nadawala mojemu zyciu sens. Rzeczywiscie, moglem trzymac buzie na klodke, ale na dluzsza mete bym sie udusil. Chcialem dobrze, nie wyszlo. Wkurzyla mnie, I to bardzo. Nie wiem co robic, nie wiem czy jest Jeszcze sens walczyc.

Rycerzyku, teraz się zastanawiasz, gdy ona ma takie ciężki czas? to chynba własnie teraz pora na stanowcze działanie.

ona teraz dowie się naprawdę, czy jesteś materiałem na przyjaciela i podporę. A Ty dzielisz włos na czworo ...

Przeciez pisalem, ze bylem u niej po czym okazalo sie ze jej nie bylo, dzwonilem po tysiac razy- nie odbiera, nie chcr zeby pomyslala ze jestem jakis natretny, najbardziej boje sie ze znowu palne jakas glupote, I wtedy nie bedzie juz dla nas wyjscia. Naprawde, ciezko mi jest to wytlumaczyc, jestem kompletnie zalamany cala ta sytuacja.