czy jestem niedojrzała i dziecinna

mimo, że mam już 25 lat kończę drugi kierunek, wciąż jestem dziecinna. Na zajęciach na studiach ciągle żartuję, pokładam się ze śmiechu, kopię kolegów i koleżanki w krzesła i się z tego smieję, zamiast notować rysuję w zeszytach koty, konie , psy, mam całe zeszyty takie. Cały czas gadam z kimś, komentuję głośno. Jak czasem były jakies prezentacje które sami mieliśmy prowadzić to często bawiło mnie to i prosiłam na koniec o głośniejsze oklaski i kłaniałam się wszystkim obecnym kilka razy. Wysyłam buziaczki koleżankom siedzącym przede mną jak sie popatrzą w moją stronę. Uwielbiam żartować i opowiadać jakieś śmieszne niestworzone historie, jak kumpel złamał nogę i chodził o kulach to zabrałam mu te kule i chodziłam o kulach po sali wykładowej i mnie to bawiło, wykładowca wyszedł z sali odebrać telefon a ja wstałam i mu zmieniłam kilka slajdów do przodu żeby było zabawnie, czasem mówię jestem za nieobecne koleżanki i mnie to śmieszy że nikt się nie kapnie, po zajęciach na uczelni chodzę na siatkówkę z licealistkami, czasem gram w piłkę z moim chłopakiem i jego kuplami. Czy to nie jest głupie? Czy nie powinnam zakładać rodziny, mieć dzieci, szukać mieszkania? Mnie ciągle takie głupoty w głowie...

Rysowanie czy gra w piłkę okay, ale te żarty z kumpla czy wykładowcy to tak średnio na jeża, moim zdaniem. Bez urazy, ale to trąci gimbazą. Obawiam się też, że w oczach innych możesz być zabawna na chwilę, ale potem takie zachowania robią się już męczące i wkurzające. Spróbuj jakoś powstrzymać się od takich infantylnych zachowań, choć to pewnie będzie wymagało trochę pracy nad sobą. Zakładanie rodziny w wieku 25 lat nie jest żadnym obowiązkiem, ale poczucie humoru na poziomie 12-latki też jakoś nie za bardzo wygląda.

up

Ja kiedyś też lubiłam ze wszystkiego żartować. Tylko ze juz dawno z tego wyrosłam. Ci z wiekiem tez to przejdzie

dziękuje za odpowiedź. Czyli jednak zachowuję się trochę jak uczennica gimnazjum. Przyznam się, że lubię się wydurniać i chcę żeby wszyscy się na sali ze mnie śmiali, a to coś głupiego powiem i cała sala w ryk ze smiechu i ja się czuję taka dowartościowana, że szok. Właśnie takie głupie żarty, na niskim poziomie, nie mogę się powstrzymać, bo się ludzie śmieją i mnie to sprawia przyjemność. A już się właśnie boję, że oni patrzą na mnie jak na jakąś debilkę i błazna skończonego.

Ja bym się z taką umówił, choć chyba jestem sztywniejszy.

Ale oni się śmieją z Cb, nie z żartów... Też taka byłam, ale potem przytrafiła mi się traumatyczna rzecz i teraz w wieku 25 lat jestem zgorzkniała, smutna, zła i mam depresje.

25 letnia dziewczyna może się tak zachowywać tylko w Polsce wszystko się wylicza młodym osobom.Do 30 lat spokojnie możesz to nic zlego nie daj sobie wmówić.