Problem z zachowaniem dziecka

Synek od września chodzi do przedszkola. Na początku płakał, ale potem z czasem się przyzwyczaił. Oczywiście chodzi z przerwami na różnego rodzaju infekcje. Czasami nie chce iść, ale nie płacze. Za to często powtarza, że jest tam smutny. Przedszkolanki tego nie potwierdzają bo dokazuje za 5 dzieci. Odbieram go z przedszkola ja lub mąż. Bardzo nas martwi jego zachowanie na nasz widok. Od razu zaczyna bardzo, bardzo głośno krzyczeć, tak jakby ze złości i biegnie do nas z takim wrzaskiem, zamiast spokojnie podejść jak inne dzieci. Wygląda to nieciekawie. Całe przedszkole wie, że po T przyszła mama. Jest mi już wstyd. Prośby i tłumaczenie, że tak nie wolno nie pomagają. Przedszkolanki już nas się pytały, dlaczego z takim krzykiem, wręcz wrzaskiem reaguje na nasz widok. Patrzą się na nas podejrzliwie. Tak jest codziennie. Wstydzę się już zaglądać do sali bo od razu słyszę krzyk... Mąż zdenerwował się już dzisiaj i zaproponował wizytę u psychologa,niech to jakoś nam wytłumaczy. Przecież to nienormalne. Minęły 3 miesiące i nie wiem jak to zmienić.

Moja córeczka(6 lat) codziennie przed pójściem spać musiała zwymiotować, w dzień nie, i dopiero szła spać. Zaniepokoiłao nas to, pytaliśmy czemu tak robi, ale nie wiedziała. To było rok temu, więc też przedszkolak, raczej żadnych stresów tam nie miała, to sprawdzone przdszkole, miała tam wiele koleżanek, kolegów, lubiła tam chodzić. Postanowiliśmy pójść do psychologa, pani bardzo kontaktowa, miła, po kilku spotkaniach problem się rozwiązał, nie wiemy jak. Nie przejmuj się krzykiem swojego synka i spojrzeniami innych, udawaj, że tego nie słyszysz i nie widzisz, przedszkolankom powiedz, że synek ma problemy, ale jest pod kontrolą psychologa. Pozdrawiam