Studia, samorealizacja i inne pierdoły

A stwierdziłam, że sobie napisze i pomarudzę, a co mi tam:) Ogólnie chodzi o to że powoli dostaje doła i zaczynam się wkurzać na wybór studiów oraz kompletny brak osiągnięć życiowych:(:(:( Mam 28 lat, skończyłam fiba na SGH, pracuje w korpo, zarabiam nie najgorzej (ok 6tyś) ale ostatnio strasznie doskwiera mi brak jakichkolwiek osiągnięć. Niby mam dobrą pracę, ale prawda jest taka, że ta praca jest strasznie nie ambitna , jest się takim korpoludkiem z zerową możliwością prawdziwej samorealizacji. I nawet nie ma na co zmienić, bo w zasadzie po tym kierunku wszystko jest tak samo beznadziejne. Można się tylko piąć po bezsensownej drabince „kariery”. Uświadomiłam sobie to szczególnie po rozmowach z koleżanką, której strasznie teraz zazdroszczę. Jak się dostałam na SGH to nawet byłam z siebie dumna, w końcu niby prestiżowa uczelnie, wszyscy pisali że dobre zarobki, same och i ach, za to ona wybrała fizykę na PW – i tu ogólne zdziwienie, bo co po tym będziesz robiła? W szkole za grosze pracowała (haha)? Tylko że ona zrobiła już doktorat, ma własne publikacja w dobrych czasopismach, ludzie ją zapraszają na międzynarodowe konferencje, zjeździła w ten sposób kawał świata, dostała zatrudnienie w placówce naukowej gdzie sama decyduje kiedy ma przyjść i czym się zajmować, a na koniec grant wyższy niż moja zsumowana pensja z ostatnich pięciu lat. Ogólnie wśród starych znajomych ona jest teraz „panią doktor” a ja jakimś tam korpoludkiem:( A co najgorsze kompletnie nie wiem jak to zmienić. Już teraz za późno mi iść na doktorat, szczególnie, że po moim kierunku i tak nic ciekawego i przełomowego pewnie nie da się zrobić:( Straszliwie męczy mnie ta bezcelowość własnego życia, chciałabym zrobić coś fajnego, twórczego co by po mnie zostało i za co inni by mnie rozpoznawali, ale nie wiem co i jak:( i nie chodzi mi tu o jakąś durną sławę celebrytki tylko właśnie o osiągnięcia naukowe, albo napisanie jakiejś dobrej książki… Też was nachodzą czasem takie myśli? Jak wy sobie z tym radzicie?

no moja droga trzeba było skończyć jakiś porządny kierunek na polibudzie a nie jakieś pierdoły na przereklamowanym sgh. Ja skończyłam i na ambitne wyzwania nie narzekam:)

też sobie znalazłaś porównanie głupie sgh i doktorat z fizyki. tak się składa że mam dużo koleżanek które skończyły sgh i kolegę który jest doktorem fizyki, przepaść intelektualna między nimi jest ogromna więc się nie dziw że tacy ludzie osiągają sukcesy

to może jednak zacznij pisać jakąś książkę:)

korpo to śmierdzące miejsce, rekrutują tam na podstawie wyglądu :D żeby przynajmniej ładne te małpki do nudnej roboty wyglądały, ogólnie to jak miałam dwadziścia lat to korporacja m isie wydawała prestiżowym miejscem buahaha :D a to zwykłe pranie mózgu i ślepa chęć zysku jakiegoś tłustego prezesa krezusa

ona lubi fizykę to ma, ale ty przecież sie fizyką nie interesujesz to o co chodzi? na jej studiach byś sie męczyła i w życiu byś nie doszła do doktoratu no bo po prostu to nie jest twoja pasja, najfajniej jest mieć pasję w czymś co jest opłacalne np programowanie :D ja np kocham książki, ale wiem, że w tej branży zarobić się nie da, no chyba, że sie napisze jakąś książkę jakich było już milion, coś nieambitnego ale przemawiajacego do serc tłuszczy

up

to się rozpisałaś :) doktorat jest dużo trudniejszy niż jakieś ekonomiczne bzdety na sgh, jak ty robiłaś pierdołki w korpo ona pewnie musiała dużo ciężej pracować na te swoje osiągnięcia, więc się nie dziw. Jeśli masz talent pomyśl może o sztuce? zacznij malować obrazy?

no jeśli masz potrzebę osiągnięcia "czegoś" to faktycznie beznadziejne studia wybrałaś;p

niestety malowanie jakoś mnie nigdy nie kręciło, poza tym chyba ciężko się wybić, trzeba mieć talent żeby cię zapraszali po całym świecie na wernisaże

ludzie są bez pracy a ty zarabiasz dobrze i marudzisz;p

Chcesz cos zrobic? Ugotuj obiad bezdomnym, wesprzyj anonimowo kogos NAPRAWDÈ potrzebującego, znajdz mlodego zdolniachè, i utwórz mu jakies stypendium na naukè, potrzymaj za rèkè chorego w hospicjum, daj cos z siebie. Zobaczysz, swietnie siè poczujesz, i zostawisz po sobie wiele dobrego. Praca to tylko zajècie, RESZTA to zycie.

hahahah babom się zachciało osiągnięć, hahahahaha

wiesz co ja 2 lata studiowałam prawo i zrezygnowałam w momencię gdy sobię uświadomiłam jak będzie wyglądało moje życię po tych studiach prawo ogranicza w pewien sposób horyzonty, wszystko w nim zależy od kogoś tam wyżej jeśli chodzii o ustawodastwo, nic nie możesz stworzyć - musisz działać w jego ramach i każdy twój dzień wygląda podobnie : przychodzisz do biura - piszesz pisma wszystko na jeden wzór, przewracasz papierki, jak jesteś adwokatem to trochę pogadasz jeszczę, przewracasz papierki jak dla mnie taka praca bez sensu prawo to formuły a ja lubie mieć możliwości, lubię rozwój i tak do końca nie potrafie pracować za kasę poszłam na medycynę, mam teraz 23 lata i jestem na 2 roku - i powiem ci że to dobry wybór Nie wiem co tam planujesz zrobić ale ja bym na twoim miejscu poczekała trochę czasu może się odwidzi, może to chwilowe a jak nie to pomyslałabym jak tą energię spożytkować

wiesz co masz trochę wyższy poziom IQ i aspiracji i tu cie na forum ludzie nie zrozumieją tak jak taka moja znajoma nie może zrozumieć dlaczego nie chce być z takim chłopakiem cytuję ją " o co ci chodzi, nie piję, nie pali pracuję chłop" większość ludzi ma podobne podejście nic ci nie doradzę bo nie wiem :)