Czy mieliście w dzieciństwie swój pokój?

Ja nie, przykro mi z tego powodu. Kuchnia, pokoik i dwa telewizory, które chodzą na cały regulator z jednej i drugiej strony, chcę sobie kupić dom lub apartament.

nie mialam bo wychowywalam sie w mieszkaniu skladajacego sie z kuchni i pokoju, nie bylo nawet lazienki i tak przez 10 lat :( smutne ale tak bylo

Ja też tak się wychowałam, w dodatku w domu kłótnie, awantury, zero spokoju, zero miłości, zero pieniędzy, jeszcze wypominanie wszystkiego i agresja.

u mnie tez :( alkohol niestety byl czestym gosciem :(

U mnie awantury, krzyki, brak pieniędzy, przez to stałam się nerwowa, jedyne co umiem to chodzić po lekarzach i komornikach, by sobie życie ułatwić i biegać po różnego typu urzędach.

Miałam wychowywali mnie dziadkowie ,były dwa pokoje jeden mój ,ogromny bo to stare budownictwo było i kiedyś były takie duże pokoje ,a dodatkowo dziadek zrobił mi na strychu pokój z hamakiem gdzie bawiłam się z koleżankami i nikt tam nie przyłaził ,potem jak miałam 14 lat przeprowadziłam się do mamy i też miałam swój pokój .

Jakoś w dzieciństwie z bratem. Potem w czasach szkolnych już każdy miał swój własny.

Mialam wlasny pokoj. Wspolczuje wam dziecinstwa :-(

Wagoniczek 2x3,5 m dzielony z bratem o 7 l.starszym.Ale bylismy i jestesmy fajna rodzinka,wiec traumy nie mam ;-)

my byliśmy w trójkę w jednym pokoju a mieliśmy dom 200 metrów tylko nie wykończony bo matka z ojcem zaczęli pić :( i tak już zostało aż ojciec umarł, a ja uciekłam na drugi koniec polski matki nie widziałam już 10 lat nie wiem czy żyje , i nie chce wiedzieć

Mialam swój pokój. Mielismy dwupokojowe mieszkanie. Rodzice spali na sofie w dużym pokoju a ja mialam mniejszy

dwa

do 6 roku życia byłam z młodszym o 3 lata bratem w pokoju. Kiedy poszłam do pierwszej klasy miałam już swój.

Dwa male pokoje, jeden zajmował ojciec alkoholik wiecznie pijany, drugi ja, moja kochana biedna mama i brat. Kłótnie o pieniądze na wódke, bicie, bieda to moje dzieciństwo.

A czy osobny pokój jest wyznacznikiem szczęśliwego dzieciństwa?? Bo na to wychodzi po większości wypowiedzi. Ja do 2 klasy dzieliłam pokój ze starszym bratem a potem już osobno. Teraz sama mam dzieci w wieku szkolnym i dziela jeden pokoj i jakoś im krzywda się nie dzieje. Nie stać mnie na większe mieszkanie i nic na to nie poradze

Tak czytam was i wszędzie alkoholizm

Ja miałam pokój z siostrami. czasami było ciasno, ale za nic nie zamieniłabym moich sióstr na swój pokoj. :)

Za kazdym razem sie upewniam, ze jakies 70% kafeterianek to patologia spoleczna, ktora w realu nawet nie ma kolezanek i tu chce z kims "pogadac". Ja mialam swoj pokoj, nie bylo alkoholu, moje dziecko tez zawsze bedzie mialo swoj pokoj.

A wiesz dlaczego tak chętnie piszą o tym alkoholizmie rodziców ,aby potem się pochwalić jak na ludzi wyszły i osiągnęły aż tyleeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee mimo dna i patologi jakie doznały w dzieciństwie i zaraz się zacznie o tym pisanie .

Ja mieszkałam w jednym pokoju z rodzicami:) przez 17 lat, mój starszy brat mieszkał z dziadkiem w drugim. Nie uważam tego za traumę, miałam bardzo fajne dzieciństwo. Później się wyprowadziłam i mieszkałam sama, wtedy to dopiero smutno mi było i co chwilę jeździłam w odwiedziny do rodziców:)