Płaczę, że jestem sama, ktoś ma podobnie

Jestem sama już 23 lata mam na karku, wiecznie myślę, że jestem brzydka, nie wiem czemu nikogo nie mam...w mojej głowie jest ciągle przekonanie, że nikt mnie nie chce, nikomu się nie podobam, zawsze tak myślałam, ale jak się przyjże sprawie to właściwie od podstawówki miałam zawsze adoratorów, w gimnazjum, liceum też, nawet na studiach potrafię gadać z facetami, flirtować, rozkochiwać ich w sobie, a potem udaję, że nic nie było, bo chyba sama nie rozumiem, że to ja ich zaczepiłam, nie peszy mnie zainteresowanie facetów, jeszcze je podsycam, a potem z dnia na dzień przestaję się odzywać, albo udaję, że jestesmy tylko znajomymi, zaczepiają mnie obcy faceci na ulicy - nie umawiam się z nimi, generalnie wynika z tego, że zainteresowanie facetów jest, a to tylko moja wina, że jestem sama, a ja tak rozpaczam i ubolewam. Jak zamknąć to błędne koło, ja mylę miłość z koleżeństwem i przyjaźnią, mam co najmniej kilku kolegów, których na dobrą sprawę kocham jak przyjaciół, ja sobie nie zdaję sprawy, że się zakochuję i brnę w o jak w koleżeństwo jakieś...