Boję się być, dobrze wyglądać, chodzić w publiczne miejsca bo wiem, że wiem że n

nie mam wsparcia. Wiem, że jakby ktoś mnie zaczepił, albo ktoś z przeszłości wysmiewał czy coś to nikt by się za mną nie wstawił. Nie czuję się przez to pewna siebie. Nie czuję się pewnie nigdzie. Bo wiem, że inni mają przyjaciół, koleżanki , mają "plecy" a ja nie. Dlatego jest do d**y.

ech to się nazywa fobia społeczna współczuję bo mam, miałem podobnie ale nie warto się łamać i rezygnować z siebie chowasz się, bo jest ci ciężko, czujesz się zagrożona więc czujesz ulgę, gdy nikt nie może ciebie dotknąć, zauważyć ale tracisz własne życie w pewnym momencie dojdziesz do ściany i wówczas, bez dobrego lekarza się nie obejdzie

Dzięki, że odpisaleś. Teraz bylam u psychiatry i bede miala antydepresanty.. Tyle, że nie sądze,żeby się sytuacja zmieniła. Jestem porąbana po całości. Chciałabym zniknąć, zapaść się pod ziemie. Wstydzę się siebie - swojej głupoty, wycofania, depresji, wyglądu, wszystkiego. Całej siebie. PAtrzę na ludzi i oni wszyscy kogoś mają, są bezpieczni bo ktoś zawsze stanie po ich stronie. A po mojej nie ma kto stanąć. Dlatego czuję się niepewnie. Środek miasto , dużo ludzi = niebezpieczeństwo. Że ktoś mnie zobaczy, a ja nie chce być widoczna. Wstydzę się. Wiem, że tracę życie, ale nie umiem się z tego wyleczyć. Nie umiem dać rady. Nie jestem nic warta a powinnam, zawsze coś pieprze przez te stany lękowo depresyjne przez co spadam jeszcze niżej. I błędne koło, bo już teraz nawet nie chce nikogo poznawać, bo jak wyjśc do kogoś, jeśli się nikogo nie ma? po co, skoro jest się nikim? Bezsens taki trochę we wszystkim.

:(