Gdy mezczyzna chce slubu, a kobieta twierdzi, ze slub nie jest potrzebny?

Co myslicie o takiej sytuacji: Dojrzala para lekko po 30 raczej nie planujaca dzieci. Mezczyzna chcialby zalegalizowac zwiazek, ale kobieta twierdzi, ze slub nie jest do niczego potrzebny. Ona oprocz rodzicow i dziadkow nie ma bliskiej rodziny, wiec nie chce wyprawiac tradycyjnego wesela i raczej nie widzi siebie w bialej sukni. Slub cywilny tym bardziej wydaje sie za tendencyjny. Obie strony maja przyjaciol rozpowszechnionych po calym swiecie, wiec i tak trudno bedzie ich razem zebrac. Oprocz tego, kobieta nie planuje zmieniac nazwiska, poniewaz ma dwa obywatelstwa, wiec byloby z tym za duzo administracyjnej pracy w dwoch panstwach. Poza ta sytuacja, zwiazek jest raczej udany, jedynie partner nie czuje sie do konca dobrze bez slubu, a partnerka twierdzi, ze to pojecie calkiem abstrakcyjne i ze niepotrzebnie probuje im komplikowac zycie. Co myslicie o takiej sytuacji?

gender w akcji

Powiem tak: wszystko zależy od tego jak ślub rozumieją i jaką mają wizję. Czy u niej chodzi o awersję do ślubu jako wydarzenia, czy o skomplikowanie ewentualnego rozstania? Czy może o coś jeszcze innego? Czy on ślub rozumie jako pewnego rodzaju "przypieczętowanie" związku, czy chodzi o to aby uregulować kwestie prawne? Może trzeba to przegadać przede wszystkim. A brać ślubu wcale nie trzeba w białej sukni i robić wystawnego wesela z setką gości. Można wziąć skromny ślub cywilny czy kościelny tylko ze świadkami, rodzicami i dziadkami, bez większej pompy. Nazwiska też nikt jej zmieniać nie każe. Ja nazwiska męża po ślubie nie przyjęłam i żyję, on też. I jakoś nikt z tego tytułu afery nie robił.

Dla niego slub jest wlasnie pewna pieczecia - ma w rodzinie przyjete, ze taki etap naturalnie nadchodzi. Dla niej jest to po prostu niepotrzebna, abstrakcyjna kwestia. Nie chodzi o latwosc odejscia. Jest Polka wychowana za granica, gdzie instytucja malzenstwa sama w sobie ma de facto juz teraz bardzo mala wartosc.

W panstwie gdzie para zazwyczaj mieszka (maly procent czasu spedza w Polsce), sprawy majatkowe i prawne sa uregulowane bez koniecznosci bycia malzenstwem.

No dobrze, a dlaczego ona uważa że to im pokomplikuje życie? Ślub tak naprawdę wiele w ich życiu nie zmieni, jeśli już mieszkają razem, są wieloletnim związkiem itp.

Ona wlasnie twierdzi, ze to nic niz zmieni w ich zyciu, wiec nie jest potrzebne. A sam fakt powracania do tego jest meczacy i komplikuje zycie. Zaproponowala symboliczna wymiane obraczek bez "powtarzania formulek i podpisywania papierkow."

Coś się mieszasz - najpierw było, że ona uważa, że ślub im skomplikuje życie a potem, że w sumie nic nie zmieni. Więc jeśli nic nie zmieni, to jak ma skomplikować?

Chodzilo o to, ze to jego skupienie na temacie slubu komplikuje zycie.

jeżeli ten związek byłby udany to by się dogadali- tak to jest rozwiązywane, właśnie kompromisem, on by jej pomógł załatwić dokumenty i poszedł na ustępstwa odnośnie tego jak wyglądałby ten dzień, a ona by się zgodziła skoro jest to dla jej partnera ważne najwyraźniej ten związek nie jest taki udany jak ci się wydaje

To nie chodzi o to, ze ona chce pomocy w zalatwianiu dokumentow, po prostu nie chce czuc sie zmuszona robic czegos w co nie wierzy. Slub nie bedzie kompromisem tylko calkowitym ustepstwem - kompromisem moze byc np. symboliczna wymiana obraczek przed najblizsza rodzina. Tak, moze w jego rodzinie sluby sa wazne, ale w jej nie sa, a ona nie bedzie zyla pod dyktando jego rodziny.

Poza tym podwójnym obywatelstwem to jak bym czytała o sobie. Mi w każdym razie od lat tak jest dobrze.

no a z drugiej strony on będzie żył pod dyktandem swojej partnerki i jej rodziny ? w takim układzie każda ze stron będzie nieszczęśliwa i niespełniona na dłuższą metę bo mają różne - odmienne potrzeby i nie spełniają ich wzajemnie. Dwoje dorosłych ludzi, muszą znaleźć jakieś rozwiązanie z tej sytuacji, jeżeli są rzeczywiście tacy dojrzali i tworzą udany związek to je znajdą. Jeżeli nie to się rozpadnie i tyle.

każde z nich patrzy przede wszystkim na siebie, na swoje dobro a nie na dobro swojego partnera - oboje są egoistami, a w miłości nie o to chodzi

Ślub, to nie wesele, ale współodpowiedzialność za drugiego człowieka. Może ona boi się, że gdyby jej partner uległ np. wypadkowi, stał się niepełnosprawny, czy tylko wymagał opieki, mogłaby szybko i bez konsekwencji się wycofać. Może łączy ich tylko seks, nic więcej?

Wielkie dzieki za wszystkie sugestie. Nie chodzi o to, ze ona nie chcialaby sie nim opiekowac w razie wypadku... nie chodzi tez o to, ze boi sie, ze slub utrudni odejscie. Nic z tych rzeczy. Gdyby zwiazek przestalbyc szczesliwym, to slub w niczym nie pomoze,. Jezeli chodzi o niego, to chcialby slubu, ale nie jest to kwestia zycia, czy smierci. Chcialam po prostu zobaczyc co twierdza osoby wychowane tak jak on w Polsce, jak to widza aby zrozumiec co nim motywuje.

slub cywilny w normalnej sukience bez zmiany nazwiska i sprawa rozwiazana. Jak sie boi, ze bedzie na niej żerował to intercyza. Wymiana obraczek to żaden kompromis, bo w ślubie nie chodzi o biżuterię

Gosc 11.43 - A majac slub nie mozna sie wycofac? To jest myslenie strasznie tendencyjne i ograniczone. Cos w schemacie: "jezeli mnie kochasz, to musisz mi to udowdnic przez A I B, jezeli zrobisz to przez C I D, to juz nie jest dobrze." Chyba milosc sama w sobie jest wazna, a nie jakies rytualy typu slub, z czasow kiedy kobieta tyle byla warta w domu co mebel, czy stol w kuchni.

Jakim rozwiazaniem jest slub cywilny w normalnej sukience, bez zmiany nazwiska i z intercyza? Po co taki rytualny cyrk?

Spiszcie sobie umowę u notariusza (np. http://www.notariuszantkowiakirena.pl/) i nie będziecie mieć problemu. Ale powiem szczerze, że nawet taki ślub cywilny dużo wam daje, bo mozecie po sobie dziedziczyć, mozecie sie wspólnie rozliczać, mozecie dowiadywać się o swoim stanie w szpitalu. To wbrew pozorom nie jest jedynie papier, bo w polsce jako małżeństwo macie przywileje.