Mój chłopak bierze narkotyki. Czy potrafi jeszcze kochać ??????

Mam 19 lat. Od 2 lat i 9 miesięcy spotykałam się z pewnym chłopakiem. Na początku był idealny.. Starał się, przyjeżdżał do mnie i po mnie, odwiedzał mnie w domu, chodziliśmy na spacery, trzymaliśmy się za ręce,ciągle przytulaliśmy, jak każda zakochana para.. Było mi ciężko go pokochać ponieważ zaczynając spotykać się z nim byłam po rozstaniu z poprzednim chłopakiem i bałam się zaufać, jednak jego wytrzymałość oraz okazywanie mi tego, że jestem naprawdę ważna i warta starania sprawiły, że stopniowo zaczęłam się w nim zakochiwać. Przez pewien czas nam się układało, byliśmy razem niesamowicie w sobie zakochani, pomimo tak młodego wieku już planowaliśmy założyć rodzinę i być ze sobą do ostatniego dnia, on szukał jakiejś pracy, parę razy nawet się załapał gdzieś, mieliśmy upatrzone mieszkanie, mówił,że jestem tą jedyną i chce żebym jak najszybciej została jego żoną i aby nikt mnie nigdy jemu nie odebrał... aż zaczął brać narkotyki.. Pierwszy raz się o tym dowiedziałam po kłótni w której zaczął mi ubliżać od najgorszych i pierwszy raz podniósł na mnie rękę i złamał mi nos.. Natychmiast oprzytomniał, przyznał, że to przez chyba amfetaminę jakiś woreczek pokazał i wyrzucił i przysiągł, że więcej nie tknie żadnego świństwa i zawiózł mnie do szpitala.. Potem zaczął się spotykać z towarzystwem, które sobie nie żałowało a przy okazji kradło.. Próbowałam go od tego odciągnąć, nie chciałam żeby go złapali i żeby trafił do więzienia jednak on dalej kradł a wszystkie pieniądze jak wiadomo poszły na ćpanie- mefedron, czasem kokaina-ale to sporadycznie-wiadomo drogie a on nie pracujący to skąd ma brać, znalazł tańszy zamiennik.. Nie chciał mi się do tego przyznawać, twierdził że albo go oszukali na pieniądze, albo wydał na paliwo i jedzenie, albo zawsze coś wymyślił.. Pewnego dnia był strasznie agresywny, stwierdziłam, że nie będę tego znosiła dłużej i postanowiłam odejść.. On gdzieś pojechał samochodem a ja czekałam na autobus. Płakałam, że pierwszy raz stałam się dla niego taka obojętna. Wtedy zawrócił i przyznał mi się płacząc, że się uzależnił i nie potrafi sobie z tym poradzić, błagał bym go nie zostawiała i jeszcze tego samego dnia pojechaliśmy do psychologa.. Niestety na tej wizycie się zakończyło bo jemu jakoś chyba już przeszło, uznał ze jednak problemu nie ma, może przestać kiedy chce.. tylko nie chce, a poza tym poradzi sobie sam. Od tamtej pory zaczęłam przeżywać horror, zamieszkaliśmy razem i zaczął mnie unikać, znalazł towarzystwo które ćpało i z nimi ciągle przesiadywał, chociaż mi wmawiał, że on nic nie robi tylko po prostu spędza czas z kolegami. Zaczął być bardzo agresywny, przez pól roku co 2 dzień mnie bił, dosyć mocno, wyzywał od najgorszych.. nie będę przytaczać epitetów, byłam zaszokowana jego słowami ale to znosiłam, myślałam, że to tylko przejściowe. Przestał do mnie przyjeżdżać do rodziców, pisać, dzwonić.. uważał, że skoro widzimy się w domu (nie ważne, że wracał o 2:00 , 3:00 czy 4:00 a rano znowu wychodził) to nie potrzebujemy spędzać czasu razem w ciągu dnia.. Przestał mi mówić komplementy, dbać o siebie, w łóżku odwracał się do mnie plecami i szedł spać pomimo moich chęci i starań, nie wychodziliśmy już nigdzie, ani do znajomych ani sami.. Stał się dla mnie obcym człowiekiem.. Wiele razy go pytalam co się dzieje, dlaczego mnie odsuwa od siebie, czy już mu nie zależy to mówił, że gadam głupoty i jestem dla niego bardzo ważna i nie chce mnie stracić... Nie przyjmowałam do wiadomości, że ćpa.. Gdy jednak się przekonałam, że niestety tak jest zaczęły się awantury i płacze, wszystko dla niego robiłam gotowałam, sprzątałam, chodziłam sama na zakupy, prałam, załatwiałam konflikty między nim a jego rodzicami bo on "nie potrafi".. Do tego stopnia mi na nim zależało, że oddałam psa do schroniska którego miałam 7 lat aby móc z nim mieszkać.. A on nawet tego nie doceniał już, że naprawdę się staram. Poszłam do pracy (chociaż początkowo było ustalane, że to on zajmie się utrzymywaniem domu a ja jeżeli będę chciała to tez mogę pójść do jakiejś pracy jednak wolałaby abym siedziała w domu i zajmowała się dziećmi) aby nam niczego nie brakowało. Jednak to niczego nie zmieniało.. Twierdził, że nie ma problemu a ja sobie wymyślam.. W końcu został zmuszony przez rodziców do podjęcia terapii odwykowej dziennej pod groźba zabrania mieszkania które nam wynajęli.. Niby chodził.. Byle jak.. Spóźniał się.. ie robił zadań...A w końcu okazało się, że poznał tam mężczyznę, który handlował tym świństwem co mu jeszcze bardziej ułatwiło dostęp i sam zaczął handlować.. Zaprzestał terapii.. W końcu po kolejnej awanturze postanowiłam się wyprowadzić.. jednak po kilku dniach wróciłam, tęskniłam, bałam się, że dalej będzie ćpał w dodatku przez nasze rozstanie, i bałam się, że go stracę.. Od tamtej pory mieszaliśmy ze sobą co drugi dzień.. Okłamywał mnie, że nie bierze już narkotyków od 3 miesięcy, a wyczytałam z jego rozmów że to raptem 3 tygodnie od kiedy lekarz stwierdził u niego astmę. Wyglądało mi na to,że naprawdę jest wolny od tego świństwa jednak on zaczął to przede mną ukrywać w taki sposób abym się nie zorientowała.. Kolegów nawet chyba w to zaangażował którzy przy mnie zgrywali dobrych i że jemu nie dadzą działki bo on już nie ćpa.. W zeszłym roku w święta pomimo, że go błagałam aby nie brał narkotyków zaczął przy mnie wciągać i zniszczył prezent ze złości, który mu podarowałam... Potem gdy wróciliśmy do domu połamał mi kartę telefoniczną ponieważ nie chciałam z nim rozmawiać a z jego kolega tak i ubzdurał sobie, że coś między nami jest a on na to nie pozwoli.. W tym roku w święta czymś się chyba bardzo zatrułam, ponieważ bardzo mało czasu spędzaliśmy razem (wracał 23:30 o 00:00 szedł spać...) obiecał, że spędzimy je całe razem we dwoje, że poświęci mi ten czas, jednak pojechał do rodziny a mnie zostawił z biegunką co 10 minut i wymiotami, w których pojawiła się spora ilość krwi, karetka nie chciała do mnie przyjechać, kazano mi czekać na telefon do 6 godzin od lekarza, który porozmawia i zdecyduje czy przyjedzie. Poprosiłam go aby przyjechał i mi pomógł bo byłam tak słaba ze nie miałam już siły dojść do łazienki.. a on.. olał mnie... w końcu rodzice z daleka przyjechali i mnie zabrali... nawet na pogotowie nie przyjechał... następnego dnia miał mnie odwiedzić w domu ponieważ mnie wypisali i przepisali antybiotyk to tłumaczył się tym ze źle się czuje z powodu astmy i ma duszności i nie przyjedzie.. po czym na cala noc wyszedł z kolegami i pil a może i ćpał.. wyłączył telefon żebym nie dzwoniła a mnie nie odwiedził.. wczoraj również miał przyjechać jednak "chyba się czymś zatruł bo wymiotuje" i nie przyjechał.. powiedziałam sobie dość.. nawet mi życzeń nie złożył, a twierdził ze tak bardzo mnie kocha i nie wyobraża sobie życia beze mnie, w tym roku również zniszczył prezent który mu dałam bo przez niego płakałam bo było mi przykro ze znowu wrócił późno nie spędził ze mną chwili czasu i odrazu poszedł do łózka.. pomimo ze źle się czuje dalej pojechałam do niego i odebrałam swoje rzeczy.. od wczoraj mieszkam spowrotem u swoich rodziców.. nie mogę bez niego wytrzymać.. płacze i sobie przypominam tylko dobre chwile.. aż nie mogę uwierzyć w to ze mojego ukochanego tak zmieniły narkotyki, ze tak mnie potraktował ze od roku praktycznie słyszałam same wyzwiska i chodzę cala w siniakach chociaż przepraszał-potem robił to samo, ze nie pomógł mi gdy potrzebowałam jego pomocy a ja nawet nie będąc z nim na początku uratowałam mu życie. Nie mogę uwierzyć ze mnie tak okłamywał ze jestem taka ważna a teraz nawet nie chce ze mną rozmawiać. Zrobiłabym wszystko, żeby wrócił do mnie ten chłopak którego pokochałam, żeby był taki jak na początku.. Rozmawiałam z nim wiele razy, to mówił że on po prostu teraz tak ma,że nie potrafi być taki jak kiedyś ale bardzo mnie kocha, że na seks nie ma ochoty i to nie moja wina. Prowadziliśmy poważna rozmowę z półtora miesiąca temu, płakał mi podczas niej, mówił że zrozumiał jaki zły był i nie chce mnie więcej ranić, że to się już nie powtórzy.. Jednak po kilku dniach wszystko wróciło.. Nie wiem czy mówi mi o swoich uczuciach szczerze czy to narkotyk przez niego przemawia.. Gdy prosiłam i kłóciłam się z nim o to aby nie brał to mi wykrzykiwał, że nie będzie mnie słuchał, że będzie to robił bo lubi i tak sobie chce, że nie będę mu niczego zabraniać.. a ja się o niego martwiłam a on myślał, że dla swojej przyjemności mu chce zabronić żeby z niego pantofla zrobić. Bardzo go kocham, odeszłam ale dalej chcę z nim być tylko tak aby wrócił do mnie taki jak kiedyś..Żebyśmy znowu byli razem szczęśliwi.. Kiedyś chciał mieć dziecko a teraz mi mówił, że sama będę je wychowywała bo on woli iść do kolegów i nie potrafi w domu siedzieć i się nie będzie zajmował ani na nie zarabiał.. Kiedyś pytał czy bym przyjęła jego oświadczyny a teraz mówi, że tego nie chce, jemu to niepotrzebne, nie zależy mu na tym.. Może i jestem głupia i naiwna, wierzę że to wina wyłącznie narkotyków i mam nadzieję, że gdy się od nich uwolni to znowu wszystko mu się pozmienia w głowie.. Co mogę zrobić ? Czy on jeszcze kiedyś jeżeli skończy z ćpaniem będzie potrafił kochać ?

Skąd wy się bierzecie, albo ktoś ma talent literacki, nawet nie ma co komentować, pogratulować rodzicom takiej kretynki

Będzie Ciebie bił a winę zwalał na narkotyki, potem alkohol, potem wina spadnie na samą Ciebie. Uciekaj od idioty jak najdalej. To nie wina tych używek, to ten chłopak jest psychiczny a wszystko inne tylko uwalnia z niego jego prawdziwe oblicze psychopaty. On się nie zmieni, on już taki był, jest i będzie coraz gorszy. Weż sobie z koleżanką zapodaj mefedron i zobacz, czy staniesz sie potworem czy ??? :) Możesz palić trawkę i się śmiać ale to musi być ten właściwy facet i żaden kieliszek wódki czy trwaka go nie zmieni, nie da sie zmienić. Z g****a motyla nie ulepisz. Powodzenia

skąd ja to znam... tyle że mój mnie nigdy nie bił nie raz popchnął jak dostał lepa czasem wykrecał rece ...identyczna historia. ciekawe jak sie zakonczyła bo moja w ten sposob ze zwiał z domu nie ma go jjuz tydzien nie mialam z nim kontaktu ciagle kłamstwa glupie smsy i unikanie mnie jezdzenie kradzieze i cpanie prawdopodobnie ... i wyprowadziłam sie szkoda mojej psychiki a tez mój był cudowny przezywam to samo wspomnienia cudownych chwil kiedy na rekach mnie nosil i sprawiał ze zycie jest piekne...

nie raz popchnął jak dostał lepa czasem wykrecał rece  x Co ćpanie robi z ludźmi.

Są ludzie którzy po alko się śmieją i są bardzo łagodni a są tacy ktorzy wszczynają awantury. Czy w przypadku narko jest podobnie? Ciężko mi to uwierzyć, ten syf zmienia funkcjonowanie mózgu.

przyjeżdżał do mnie i po mnie, x Może agresywny narkoman ale co tam prawo jazdy ma :) A spokojny, fajny mężczyzna zostanie skreślony bo tego papierka nie ma :P

Weż sobie z koleżanką zapodaj mefedron x Żresz syf i jeszcze ludzi zachęcasz??

ło matko... nie uczyli was w szkole streszczeń pisać? a chłopakowi zapodaj krokodyla - takie fajne ruskie dragi. wkrótce nie będzie chłopaka i zarazem problemu.

Widzę ze nie jestem sama u mnie trwa to od 2 lat i wiem ze to nigdy się nie zmieni ten chłopak mnie zniszczył mam z nim 2dzieci i jestem z tym wszystkim sama nie mam nikogo boję się odejść bardzo go kocham ; ( czasami jestem tak wściekła na siebie jestem tak naiwną on już nie potrafi kochać widzę to co z tego ze dwa dni nie coś jak w tym czasie ma zjazd i ja obrywam zneca się naziemna jak tylko można wolałabym dostać w twarz niż przechodzić to co on mi robi potrzebuje pomocy nie on tylko ja i moje dzieci ale nie wiem gdzie mam jej szukać ; (

Dziewczyny po jaka choleere zadajecie sie z cpunami !!!? Przeciez wiadomo ze ktos taki zniszczy nie tyllo sobie ale i wam zycie..

Moge prosić o kontakt osoby które przechodzą przez coś takiego?

'Moge prosić o kontakt osoby które przechodzą przez coś takiego?' oliwia95@onet.com.pl

Odezwij się do mnie na podany adres.

Jest to dosyć stary wątek ale może akurat komuś pomoże w podjęciu decyzji w odejściu od narkomana. Poznałam go przez koleżankę poszliśmy razem na sylwestra jako znajomi nie myśląc że coś może z tego być. I od tego się wszystko zaczeło, spotkania na kawę, do kina, restauracji... Coś zaiskrzyło i postanowiliśmy że spróbujemy, podobało mi się w nim to że potrafił być zabawnym, miłym i uczuciowym chłopakiem ale zarazem odważnym, męskim i zdecydowanym. Spotykaliśmy się tak pół roku potem wyjechałam zagranicę i go sciągnełam do siebie. Po miesiącu on ściągnął przyjaciela( jak się później okazało narkomana)Zamieszkaliśmy razem a ja niczego nie widziałam, nic nie zauważylam. Dopiero kiedy bliska rodzina próbowała mi powiedzieć że jestem z narkomanem, że on bierze, że mam go zostawić zaczełam się nad tym zastanawiać. Ale okazało się że jestem z nim w ciąży, nie wiele myśląc wzięliśmy szybki ślub bardziej z obowiązku niż miłości i od tego momentu zrobiło się coraz gorzej. Ciągłe kłótnie, Jego wyjścia do przyjaciela, wystarczyło że zadzwonił a on nie mówiąc nic ubierał się i wychodził Byłam głupia bo myślałam że dziecko go zmieni a było tylko gorzej. Po urodzeniu dziecka odkryłam i na własne oczy zobaczyłam ślady i woreczki po amfetaminie. Oczywiście mówiąc mu to wyparł się jak zawsze. Stawał się agresywny, nieobliczalny,nie interesował się własnym synem,nic go nie interesowalo i w tym momencie postanowiłam że odchodzę. Uciekłam od niego, nie mówiąc mu nic spakowałam swoje i synka rzeczy i wróciłam do Polski. Po 3 latach wróciliśmy do siebie. Wiem nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki ale po rozmowach, spotkaniach postanowiliśmy być znowu rodzina. Synek potrzebował taty a ja myślałam że dojrzał do tego żeby być dobrym ojcem i mężem. Szczęście trwało pół roku a po doświadczeniach związanych z tym światem już potrafiłam rozpoznać osobę która bierze. Tak się wypierał że on już nigdy nie weźmie, że on z tym skończył a ja z każdym dniem odkrywałam że kłamie. Teraz tkwię w związku z narkomanem, udaje że nic nie widzę bo nie chce kłótni, chce aby mój syn myślał że jesteśmy szczęśliwa kochająca się rodzina.I myślę jaka ja byłam głupia wierząc mu. Narkoman zawsze nim będzie... A zmiany w psychice które tworzą się przez zażywanie zaczną się poglebiac. Człowiek staje się robotem bez uczuć, bez emocji, a jedynym celem w życiu jest kolejna dawka ...