Nie będzie rozwodu

Myślałem, że już po wszystkim. Nie mogliśmy na siebie patrzeć, po świętach miałem odebrać resztę walizek. I stał się cud. Doszło do strasznej awantury, uderzyłem ją, ona mnie. Wybiegłem z domu moich rodziców przysięgając, że nigdy do niego już nie wrócę. Zadzwoniła po chwili i pierwszy raz w życiu mnie przeprosiła. Chce porozmawiać. Wróciłem do domu, na stole stała ciepła kolacja. Nie pamiętam kiedy ostatnio ugotowała coś ciepłego. Usiedliśmy i na spokojnie wyłuszczyliśmy czego brakowało nam w naszym związku. Zaczęła płakać. Patrzyłem chłodno na nią gdy nagle zrobiło mi się jej szkoda. Poczułem ścisk w dołku i tęsknotę za czymś co mija i nigdy już nie wróci. Przytuliłem ją, wciąż płakała. - Spróbujmy jeszcze raz- łkała. Nie miałem odwagi zaprzeczyć. Pocałowałem jej spłakane oczy i świat zawirował mi pod stopami...