Nie chcę nowego roku. Wolę stary. Ebać nowy rok.

Po co takie gunwo obchodzić w ogóle? Jedni się cieszą, bawią, chlają na umór, tylko po to żeby móc później rzygać dalej niż widzą.. u innych z kolei wywołuje to jakiś lęk. Taka p-dolona celebracja zmiany jednej cyferki to zbyt wiele. Ba, nawet niektórzy są tak debilni , że korzystają z przestarzałego systemu "postanowień noworocznych"...

a miliony much jedzą gó/wno i nie mogą się mylić:-)

Jesteś chamowaty.Żyj po swojemu i daj żyć innym!

gość dziś a miliony much jedzą gó/wno i nie mogą się mylić X Ale k-rwa któraś kiedyś pomyli gooovno z plastkiem i padnie. Nie mów hop. xD

gość dziś Jesteś chamowaty.Żyj po swojemu i daj żyć innym! X Wyrażam tylko swoją opinię na temat obchodzenia tego czegoś. I w czymś ci to przeszkadza? Małostkowa jesteś. Dla mnie to możesz sie nawet parzyć z szympansem gdy wybije północ - nic mi do tego

up do hooooooya !!!

dlaczego, wszystko plynie Istniała kiedyś pewna wyspa, na której to żyły razem różne uczucia: Szczęście, Smutek, Wiedza i wszystkie inne - łączyła je Miłość. Pewnego dnia mieszkańcy wyspy dowiedzieli się, że niedługo wyspa zatonie. Przygotowali swoje statki do wypłynięcia w morze, aby na zawsze opuścić wyspę. Tylko Miłość postanowiła poczekać do ostatniej chwili. Gdy pozostał jedynie maleńki skrawek lądu, Miłość poprosiła o pomoc. Pierwsze podpłynęło Bogactwo na swoim luksusowym jachcie. Miłość zapytała: - Bogactwo, czy możesz mnie uratować? - Niestety nie. Pokład mam pełen złota, srebra i innych kosztowności. Nie ma tam już miejsca dla ciebie - odpowiedziało Bogactwo. Druga podpłynęła Duma swoim ogromnym czteromasztowcem. - Dumo, zabierz mnie ze sobą! - poprosiła Miłość. - Niestety nie mogę cię wziąć! Na moim statku wszystko jest uporządkowane, a ty mogłabyś mi to popsuć... - odpowiedziała Duma i... z dumą podniosła piękne żagle. Na zbutwiałej łódce podpłynął Smutek. - Smutku, zabierz mnie ze sobą! - poprosiła Miłość. - Och, Miłość, ja jestem tak strasznie smutny, że chcę pozostać sam - odrzekł Smutek i smutnie powiosłował w dal. Szczęście przepłynęło obok Miłości nie zauważając jej, bo było tak radosne, że nie usłyszało nawet wołania o pomoc. Wydawało się, że Miłość zginie na zawsze w głębiach oceanu... Nagle Miłość usłyszała: - Chodź! Zabiorę cię ze sobą! - powiedział nieznajomy. Miłość była tak szczęśliwa i wdzięczna za uratowanie życia, że zapomniała zapytać - kim jest jej wybawca. Aby się o nim dowiedzieć zwróciła się o poradę do Wiedzy. - Powiedz mi proszę, kto mnie uratował? - To był Czas - odpowiedziała Wiedza. - Czas? - zdziwiła się Miłość. - Dlaczego Czas mi pomógł? - Tylko Czas potrafi zrozumieć, jak cenna jest w naszym życiu Miłość - odrzekła Wiedza.

hehe, ale łamigłówki ;P