Czy wy też traktujecie życie tak strasznie poważnie?

Ja się cały czas stresuje, denerwuje. Chciałabymm być najlepsza.. Ale ciągle uciekam od wszystkiego. Mam wrażenie, że wszystko jest ponad moje możliwości.. I jak cos mi nie wychodzi tam szkola, studia to już "koniec świata", wstyd i mam ochotę schować się, położyć i wiecej nie wychodzić..Czy ktoś też tak ma? Jak sobie radzicie z życiem?

Tak, mam ochotę pójść spać i już nie wstawać :( nie widzę sensu w życiu

miałam tak. udało mi się to zwalczyć dziś mam to gdzieś i walczę o swoje pazurami prawie, a jestem osobą z natury nieśmiałą i cichą.

Jak Ci się udało to zwalczyć? psycholog ?

Kiedyś, gdzieś czytałem ciekawy artykuł o tym, że człowiek mądry, pobożny nie traktuje tego co ziemskie tak poważnie, ale w każdej sytuacji zachowuje spokój wewnętrzny. Przecież wszelkie niepokoje, lęki, obawy pochodzą od Złego.

Ja za każdym razem jak coś sobie spieprze - jak unikam odpowiedzialnosci, jak wagaruje, jak ogolnie chowam się pod kołdrą i nie wychodze do swiata a powinnam - to mam takie poczucie wstydu i takie poczucie winy, że to jest masakra.. I potem przychodzą myśli samobójcze.. Nienawiśc do siebie - czasem tak silna, że aż boli psychicznie..

Byłam u psychologa, to prawda, ale tylko raz. Było to dla mnie niepoważne, mówił mi to, co sama wiedziałam. Po prostu życie mnie zmusiło, praca, kłopoty w życiu osobistym, po za tym miałam dość funkcjonowania jako szara, zahukana mysz. Przełamanie się jest trudne. Ważne jest dobrze wyglądać (tak, banał, ale bardzo istotny) i wiedzieć, ze jest się człowiekiem wartościowym, ogarniętym, bystrym. Nie uważam się za głupią ( nie jestem, jestem tego świadoma), wprost przeciwnie i mimo że czasem ktoś uzna, że się wywyższam, to jego problem. Dziwne, ale zaczęłam częściowo olewać innych.

Jest bardzo prosty sposób na to. Rób to co do ciebie należy w tempie jakie uznajesz. Jeżeli coś schodzi ci więcej czasu niż inni, jeżeli komuś się udało, a Tobie nie, jeżeli ktoś zaliczył i ma czas wolny, a Ty musisz dalej pracować nie przejmuj się. Nigdy nie porównuj się do innych. Zawsze znajdzie się ktoś, kto zrobił coś lepiej z obiektywnego punktu widzenia niż Ty. Są geniusze, którzy w do 12-tego roku życia opanowali biegle klika języków obcych i przeskoczyli kilka klas. Z drugiej strony są osoby które nie mogę się przez całe życie nauczyć jednego języka obcego biegle i nauczyć się do matury. Są tacy co, nauczą się wiersza na pamięć po przeczytaniu go 3 razy, z drugiej strony są osoby ze słabą pamięcią, które potrzebuję na to tygodnia. Ktoś zagra utwór na fortepianie ze słuchu, ktoś będzie potrzebował nut i wiele godzin nauki. I tak dalej można mnożyć. Pamiętaj, że Ty sama sobie narzucasz tempo, sama decydujesz czym będziesz się zajmowała i realizowała. Wszystko czyń ze spokojem i nigdy nie porównuj i nie analizuj innych pod kątem ich osiągnięć. W ludzką naturą wpisana jest pokusa zazdrości. To sprawia, że nie potrafimy cieszyć się cudzymi sukcesami i cudzym szczęściem.

gość z 21.35 mądrze prawisz i mądrze radzisz. Niestety porównywanie się z innymi często wynosi się z domu. Rodzice potrafią kilkanaście razy dziennie porownywac nas z rowiesnikami i człowiek gubi gdzies siebie, swoje usposobienie i prawde, ze zazdrosc jest destrukcyjna. Widzi sie wtedy siebie wylacznie przez pryzmat (osiagniec) innych, w mniemaniu swoim lub otoczenia lepszych, bo cos tam cos tam i motywacja do zycia, mierzenia sie z codziennoscia topnieje, a w glowie huczy zlowrogi glos "po co sie starasz, i tak nie jestes dosc dobry i nie bedziesz".