Czy wszystko ze mną w porządku? Przyjaźnie.

Dzisiaj przeczytałam tu jakiś temat o tym, że dziewczyna zawiodła się na przyjaciółce, bo tamta nie poświęcała jej należytej uwagi, czasu itd. A ja? A ja przyjaciół nie mam i mieć nie chcę. Zawsze odchodzę i wymiguję się od znajomości jeśli widzę, że ktoś usilnie chce zrobić ze mnie przyjaciela. Czemu? A ja nie mam przyjaciół, całkiem świadomie. Wychodzę z założenia, że jestem dorosła, mam swoje problemy, swoją rodzinę, swoją pracę, zmartwienia, bolączki i radości. Nie widzę potrzeby dzielenia się kimkolwiek z swoimi problemami i szczęściem tak samo jak nie czuję się komfortowo i na miejscu, kiedy przychodzi mi pocieszać kogoś, dawać rady, robić za powiernika. Nie widzę tez najmniejszego powodu, dla którego ja, dorosła, 35 letnia baba mam się przed kimkolwiek tłumaczyć z tego, że mam czas bądź też go nie posiadam, że chcę się z kimś spotkać albo nie lub że mam pieniądze ale są przeznaczone na inny cel i nie mogę ich w danej chwili pożyczyć. A ZAWSZE, ZAWSZE, ZAWSZE, prędzej czy później w przyjaźniach dochodzi do takich właśie sytuacji, w których musisz się tłumaczyć ze swojego życia, podejścia i ochoty lub jej braku (na cokolwiek) jak pięciolatek i to jeszcze tak pokrętnie i cwanie, żeby przypadkiem ktoś nie poczuł się urażony, pominięty, olany. A nienawidzę hipokryzji, niedopowiedzeń i niejasnych sytuacji; niestety w większości znanych mi przyjacielskich związków takie rzeczy mają miejsce. Nigdy nie jarały mnie jakieś wielkie, wspólne grille, imprezy towarzyskie, gadki o d***e maryni. Także aspekt czysto towarzyski już w ogóle mnie nie interesuje - zresztą mam kilku znajomych,z którymi czasem się spotykamy jeść i pić wino, rozmawiać o pracy, wakacjach, pasjach, polityce, sporcie - ale to nie są przyjaźnie, zwykłe, luźne, koleżeńskie związki, gdzie każdy czuje się swobodnie, bez zobowiązań. Dlatego ja mam przyjaźnie głęboko w poważaniu, moim jedynym wiernym przyjacielem od nastu lat jest mój mąż i moja siostra, to wszystko. Piza tym mam kilku znajomych i przepotężny święty spokój, który sobie niesamowicie cenię. W zasadzie to piszę to po to, aby dowiedzieć się czy są tu też takie osoby jak ja? A może znacie takich ludzi? Ktoś mógłby pomyśleć, że jestem odludkiem, jakimś wyalienowanym czubkiem. A wcale tak nie jest, ludzie mnie lubią, ja ich też, po prostu nie czuję potrzeby i czuję się ogromnie przytłoczona, kiedy ktoś mnie osacza, kiedy ktoś mnie od siebie uzależnia. (wiem że nie taki dział co trzeba, ale jestem z wami zżyta, bo tylko na tym się udzielam ).

hahah autorko jesteś całkowicie normalna:D Ja mam dokładnie to samo, od dziecka tak było. Ażeby podciągnąć to jakoś pod nasz dział dodam, że zostałam wykluczona ze społeczności rodziców z przedszkola, tylko dlatego, że ja nie chadzałam na kawki i winko do matek dzieci z naszej grupy. Od momentu, w którym kilkukrotnie mi to proponowano, a ja konsekwentnie acz grzecznie odmawiałam - niektóre mamy przestały mi nawet dzień dobry mówić:D No cóż, świadczy to wyłącznie o nich a nie o mnie i dziekuję Bogu za swoje podejście. W innym wypadku otaczałabym się znajomymi/przyjaciółmi-debilami, a tego na pewno bym nie zniosła:D

A ja się spotykam ze swoją najlepszą przyjaciółką (znamy się szmat czasu, 8 lat) kilka razy w tygodniu (a nie mieszkamy najbliżej siebie). I nie wyobrażam sobie jej nie widywać. Co prawda ona ma małe dziecko, ja nie mam nawet faceta :D i jej czas jest ostatnio ograniczony, ale mam nadzieję, że wszystko wróci do starych trybów jak ogarnie się ze swoim synkiem (ma 4 miesiące). Nie wiem jak można żyć bez przyjaciół, no ale widocznie niektórzy potrafią..

Jestem ja autorko. Miałam jedną"przyjaciółkę" i się przekonałam jak taka przyjaźń wygląda. Mam koleżanki, znajome i wystarczy. Oprócz tego mam męża on jest moim najlepszym przyjacielem. Oprócz niego właśnie moja siostra.

ja jestem trochę taka jak ty, kiedyś w LO miałam (myślałam dobra przyjaciółke) przyjaciółke, kumplowałyśmy się kilka lat, chyba z 7. I co? strata czasu..jak najbardziej jej potrzebowałam to jej nie było( rozstałam się z narzeczonym po kilku latach i oświadczynach, było mi ciężko, dowiedziałam się o innej a to był mój pierwszy chłopak więc przeżyłam bardzo. Potem spotkałam mojego męża- nie przyszła zaproszona na ślub nawet do kościoła! W d***e mam taką przyjaźń, jak jej chłopak leżał w szpitalu po wycięciu guza to kilkaset km do niej tam pojechałam.. Nie opłaca się mieć przyjaciół-teraz czuje że mąż jest moim powiernikiem:) nie mam jakiejś takiej wewnętrznej potrzeby ploteczek wyżaleń itp. Mamy dziecko, mam jego jestem spełniona. A przyjaciółka....nie odezwała się 4 lata.

jestem autorko identyczna jak Ty , jakbym o sobie myslala i dobrze mi z tym. SWIETY SPOKOJ to jest to.