Czy izolujecie chorego członka rodziny?

Czy izolujecie chorego członka rodziny od reszty? Polega to na tym, że on nie przebywa z Wami w jednym pomieszczeniu, nie siada do stołu, nie korzysta ze wspólnycg pomieszczeń wtedy, kiedy inni korzystają itp.?

chorego w jakim sensie, chorego na grypę czy na np. altzheimera?

chorego na choroby zakaźne, coćby przeziębienie.

klakier idziemy stopka: GRUzlica, lepiej zapobiegac czy leczyc?

Niemożliwe to jest, chyba że masz tyle pokoi co w białym domu

Nie. Przez kontakt z wirusami uodparniamy się też na nie. Moje dzieci- mimo, ze nie są izolowane, zwykle razem NIE chorują

Chodziło o to, ze nie chorują w tym samym czasie, nie zarażają się od siebie

nie izoluje,zal by mi było synka w pokoju samego trzymac

Tak. Maz jak jest chory, to spi na balkonie, ja nawet jem w maseczce. A serio- nie, gdyz i tak to niemozliwe w praktyce, choc mamy duze mieszkanie. Syn rzadko lapie ode mnie (ja najczesciej choruje), a ode mnie go nie odizoluje. Raz jak maz mial paskudna grype, ja po nim, to choc troche izolowalam syna od meza, zlapal, ale najlzej przeszedl. Oczywiscie raczej nie jezdzimy w odwiedziny gdy ktos choruje, choc czasem sie zdarza... I syn rzadko lapie od kogos, za to z przedszkola przynosi wszystko...

jasne ze nie. mialabym 2latke trzymac zamkniętą samą w pokoju?

jak miałam grypę to spałam w salonie, i mi było lepiej bo wstawałam budziłam się itp. Jak ktoś jest chory w domu to częściej wietrze pomieszczenia i pościel, przeparzam naczynia lub w zmywarce program z wyparzaniem włączam, częściej myje ręce

a ja pamiętam z dzieciństwa, że jak np.tata miał grype, ale to taka mocną a nie przeziębienie, to sobie odstawiał na bok talerz, kubek i sztućce i my z nich nie korzystaliśmy, po chorobie były wyparzane. tak, zdaje sie, że w moim domu chorzy byli jakoś tak delikatnie izolowani,pamietam, że jak mój brat był chory na angine to przez pierwsze dni -powiedzmy 2, nie mogłam wchodzić do niego do pokoju itd. jemu to pewnie i tak nie przeszkadzało, bo leżał z gorączką i spał ;) po chorobie posciele, pizamy chorego były gotowane. ps. matka pielęgniarka - żeby nie było, że przewrażliwiona, bo akurat dla mojej temperatura zaczynała sie powyzej 37.5, poniżej nie uważała za niebezpieczny stan i normalnie chodziliśmy do szkoły.

Tutaj autorka. Wiadomo, że nie chodzi o izolacje maleńkiego dziecka od rodziców, bo jest chore, ale właśnie np. rodzica od drugiego rodzica i dziecka, albo starszego dziecka od młodszego (mówimy o starszym na tyle, że leży samo w łóżku, ogląda bajki i wystarczy mu donoszone z kuchni jedzenie). Ja mam mieszane uczucia - z jednej steony lepiej uniknąć zakażenia z drugiej osobie chorej jest przykro, że się ją traktuje jak trędowatą.

Przecież takie izolowanie to bzdura. W małych mieszkaniach trzeba by chyba zrobić jakąś śluzę, odkażanie przy przechodzeniu ze strefy w strefę, kontakt tylko w kombinezonach. To by dało efekt. My żyjemy normalnie. Kto ma zachorować, ten zachoruje.

A propos braku sensu izolowania: ja przeszłam chorobę nowotworową charakteryzującą się zanikiem odporności (czasem słyszę że chorzy z tą chorobą mają się izolować od świata zewnętrznego, bo zachorują na wszystko i byle choroba może ich zabić). Otóż można praktycznie nie mieć białych krwinek i normalnie funkcjonujących węzłów chłonnych a i tak wystarczy ze nie narażamy się bezpośrednio na czyjeś kichnięcia i myjemy ręce, i też wcale ryzyko zachorowania nie jest większe. Dość powiedzieć że córa, pięciolatka, chorowała, z gorączką, wymiotami, mąż jakąś anginę przyniósł z pracy a mi nic nie było, mimo że się nie izolowałam. Nie izolowaliśmy też nigdy córki gdy była niemowlęciem a bywało że oboje mieliśmy silną gorączkę i spaliśmy łóżko w łóżko z córką, i też nie chorowała. Tym bardziej w zwyczajnych sytuacjach nie ma co się zastanawiać nad jakimś izolowaniem.