POMOCY MAMUŚKI BO ZWARIUJĘ

zastanawiam się czy chce drugiego dziecka Otóż sparawa wygląda następująco Mam 21 mc córcie i coraz cześciej myśle o drugim Z jednej strony chce a z drugiej nie jest wiele za i przeciw Niedługo remontujemy kolejny poój więc byłoby miejsce ale czy ja naprawdę chcę tych wszystkich rewelacji jakie niesie ze sobą kolejne dziecko Teraz gdy mała już troszkę podrosła, teraz gdy za chwile pożegnamy pieluszki, mam nadzieje wreszcie nocne płacze Teraz kiedy wreszcie odżyjemy jako rodzina, Teraz kiedy nasz związek wreszcie nabrał na nowo małych rumieńców hm.... Gdy patrze na małą to chce dla niej rodzeństwa by nie była sama by miała z kim na co dzień łobuziakować Czy nie będzie miała żalu do mnie za jedynactwo Czy kiedyś nie będę żałować .... Boże jakie to trudne Jest jeszcze moja specjalizacja Wiem ż eto żaden argument bo i tak ją zrobie No właśnie czy ja sama dam rade Na tż liczyć za bardzo niemogę bo dużo pracuje Wiem że 90 % czasu będę sama z maluchami ale to aż tak mnie nie przeraża Sama nie wiem czego chcę a czego nie chcę Chciałabym tak zwalić decyzje na tż albo małą i basta ale tak się nie da To moja decyzja i mója za nią odpowiedzialność Bez drugiego finansowo było by ok, cieszyłabym się z na nowo odzyskanej wolności i swobody w spędzaniu czasu wolnego z małą Zapomniałabym o całym stresie i napięciu związanym z małym dzieckiem Co o tych wątpliwościach myślicie Wylejcie mi zminy kubeł wody na głowę PROSZE !!

to jest duży problem. ale jeśli nie będziesz mogła poświęcić przynajmniej tych dwóch lat dziecku (specjalizacja Ci odbierze wiele czasu) i nie będziesz sobie radzić to sobie odpuść. stres to duże obciążenie dla dziecka. Pieniądze to tez argument, ale większość rzeczy zostanie po pierwszym dziecku. albo odłoż wszystko i decyduj się na kolejne dziecko jak najszybciej, a kariera na bok na ten czas.

także daj sobie czas na zastowienie, żebyś niczego nie żałowała. dziecko to najpoważniejsza decyzja w życiu.

specjalizację możesz zacząć i przerwać jeśli wszystko się nie zgra, a później do niej wrócić, no i głowa do góry, bo dzieciaki nie lubią smutnych mam:)