moje dziecko nie potrafi przegrywać!

witam, jestem mamą pięciolatka. Fajnego, pogodnego, bezproblemowego w zasadzie dziecka. W zasadzie. Zawsze traktowaliśmy go jak 'dorosłego', nie gugałam, nie ciumkałam, nie mówiłam, że jest siodmym cudem świata. Doceniam go, chwalę go za sukcesy, ale nie trzęsę się nad każdym krokiem, który wykona prawidłowo. Gramy często w gry planoszowe, w piłkę. Poświęcamy mu z mężem dużo czasu. Problem w tym, ze on nie potrafi przegrywać. Jak ma lepszy dzień i przegra, to obraża się, jak ma gorszy, potrafi się rozpłakać i i wściekać. Mimo tego, NIGDY nie dajemy mu wygrać, gramy w gry, które w dużej mierze opierają się na szczęściu, więc szanse na wygranę mamy równe. To nie tak, że zawsze z nami przegrywa. Ale celowo, jak idzie mi lepiej, to nie podkładam się, tylko wymagam żeby mi po wszystkim pogratulował, a przynajmniej zachował się jak stoik :) a nie płacz, łzy i zgrzytanie zębów. Powiedzcie mi, czy to jest taki etap, czy to przejdzie? mam z nim walczyć? bo po tym jak jednego dnia zrobi taką akcję przestajemy grać. Jak się uspokoi, to rozmawiamy z nim na spokojnie, tłumaczymy, ze nie da się zawsze wygrywać. Tak, po fakcie, on rozumie, a następnego dnia to samo. W przedszkolu należy do dzieciaków, którym wszystko przychodzi łatwo. Jest mądry, rezolutny, sprawny ficzynie. Nie zdarza mu się być gdzieś na szarym końcu, więc jeszcze tam buduje swoje 'ego' :) naturalnym jest, że pasmo sukcesów należałoby kontynuuować w domu... A tu starzy z nim walczą :)

Moja pięcioletnia córka ma to samo. Jak gramy w grę planszową i przegra to się obraża odwraca tyłem, albo płacze tupie i czasem krzyczy. Nie daję jej wygrywać. musi się nauczyć, że czasem się wygra, czasem przegra. Myślę, że to taki etap.

a które potrafi? dorosli zresztą tez nie za bardzo;)

Rolą rodziców jest uczenie dziecka radzenia sobie z emocjami.. każdy musi od czasu do czasu odreagować, pozwól synowi na to, daj mu czas. Nie musisz za każdym razem i interweniować. Jeśli chcesz coś zrobić to staraj się zamieniac porażkę w sukces.. wtedy dziecko przestanie się tak przejmować..

myślę ,ze pięcio - czy sześciolatkom jest naprawdę trudno . doświadczają tak wielu emocji z którymi po prostu sobie nie radzą , a nie mają jeszcze tej dojrzałości która każe albo lekceważyć porażki albo sie na nich uczyć . Trudno , po prostu wyrastaja z tego :)

Jest jeszcze za mały... co za matka nie da dziecku wygrać, jak ciągle przegrywa to za chwilę przestanie w ogóle grać z tobą. Dziecko trzeba uskrsydlać ma wtedy większą wiarę we własne siły.... kobieto bez serca...

Bo robisz podstawowy błąd. Wiem bo wychowałam sporo dzieci. Rzeczowa rada: Od czasu do czasu w czasie gry, daj dziecku celowo wygrać, podłóż się i to tak aby on to zauważył, a po swojej celowej przegranej , zupełnie na luzie nie przejmuj się przegraną, olewaj i niech dziecko widzi że przegrana nie wzbudza w tobie negatywnych emocji, ambicji i innych tego typu aspiracji. Pokaż całą sobą że przegrana to przegrana i nic więcej a twojej wartości nie umniejsza. Że gra to tylko gra i wzbudza radość , sama w sobie, bez tego kto wygra,.

oczywiście ,ze zabawa powinna być przyjemnością ale nikt nigdy nie wygrywa ZAWSZE . a im szybciej to sobie uświadomi dziecko tym lepiej dla niego . Przecież autorka pisze wyraźnie ,że syn czasmi przegrywa ale i wygrywa :)

no ale dziewczyny, litości! celowo napisałam, ze jest u nas tak, ze raz wygrywa on, raz ja. NIe jest tak, ze wyciągam kurde "Milionerów' i promuję się jego kosztem. To jest szczęsciarz, więc jak gramy w jego gry, typu 'Nogi stonogi' to i tak w 70% wygrywa on. I rozmawiam z nim i tłumaczę. On wie, ze nie zawsze się wygrywa, w teorii jest ekspretem, a jak przychodzi co do czego, to krzyki i płacze...

Chyba to taki wiek. Moja córka - 5 lat - dziś odeszła od gier zła i obrażona bo raz przegrała. Fakt że wcześniej wygrywała nie miał tutaj nic do rzeczy. :D

krzyczyi płacze bo ma dopiero 5 lat . większość znanych mi ludzi sztuki przegrywania albo celowości potrzeby ciągłego porównywania sie z innymi nie opanowało do dziś :)

To przejściowy etap, minie. Mój obecnie prawie 6 letni syn tez tak miał ale juz sie nauczył ze raz sie wygrywa raz przegrywa.

taaaa alium szczególnie ty umiesz przegrywać :P

może umiem a może nie , to nie temat o mnie . faktem jest ze są dziedziny życia w których pewnie nigdy nie nauczę się przegrywać i będę się wsiekać jak syn autorki :)

A możecie mi powiedzieć jak porażkę przekłuć w sukces u tak małęgo dziecka? Bo sam pomysł mi się podoba, ale nie mam pojęcia jak to zrobić.... :P

widocznie nie chce zarabiac na kopiowaniu

Moim zdaniem nie ma co się tym za bardzo przejmować. Miałam takiego brata - jak był mały i przegrał to rzucał szachownicą, grą, płakał, krzyczał itd. Tak poza takimi sytuacjami był całkiem spokojnym, zrównoważonym chłopcem ;). Z czasem mu to zwyczajnie przeszło, po prostu z wiekiem. Pocieszy Cię może to, że mój brat jest super zdolny, jest teraz młodym lekarzem. Maturę zdał chyba najlepiej w mieście, na studia się dostał z marszu. Wszystko mu generalnie w życiu łatwo wychodzi. Zdolny jest po prostu i zacięty ;). Może ta chęć wygrywania ma z tym trochę wspólnego.

"Przekuć w sukces"!! Rrany boskie, nie używaj zwrotów, których nie rozumiesz! To że pewnie zwrócono ci uwagę że nie mówi się "kuje w boku" ale "kłuje", to nie znaczy że wszędzie masz słowo "kuć" zastępować słowem "kłuć".

Oj, już nie przesadzaj. Ty za to masz mały problem z prawidłowym używaniem przecinków - Pani Polonistko :).

Ok :) dziękuję za poprawienie mnie, przekuć :) ktoś wyżej napisał żeby starać się ZAMIENIĆ porażkę w sukces, brzmi fantastycznie, jestem tylko ciekawa jak to osiągnąć :) dziękuję wszystkim za dobre rady i słowa pocieszenia. Mam nadzieję, ze to taki etap i minie... :)

Ważne jest to co powiemy dziecku po przegranej, ja dowiedziałam się ostatnio, że trochę źle podchodziłam do całej sprawy. Znalazłam ciekawy poradnik na YouTube https://www.youtube.com/watch?v=E3I5QmipAhU. Musze przyznać, że okazał się bardzo przydatny w tej kwestii jak i innych :)