Nie wiem co zrobić z życiem Jestem przerażona

Wiele z was tu piszę, że nie może znaleźć pracy, nie uczycie się i siedzicie w domu na razie.. I jak wy sobie z tym radzicie? Bo ja rzuciłam studia i teraz czekam do października na to, żeby zacząć od nowa i dostaje p*****lca. Czuję się jak najgorsze g****o, nie wiem co mam zrobić z życiem i nie mam pojęcia jak mogłabym na siebie zarobić.. Na razie wymyśliłam, że posprzedaję trochę ciuchów ale to i tak nie wiadomo czy ktoś coś kupi. Wy macie plan na zycie, wiecie jak będziecie na siebie zarabiać?

ja obecnie pasożytuję na rodzicach nie czuje się z tym źle

Ja mam podobnie jak Ty, autorko. Mam 27 lat i nie wiem, jak radzic sobie z zyciem.

Myślałam, żeby w tym "wolnym" czasie poduczyć się hiszpańskiego, włoskiego i niemieckiego. I potem jak zacznę jakieś językowe studia to będe robić dodatkowo jakieś kursy i certyfikaty.. tak pomyślałam, ale nie wiem czy to mi wyjdzie.. A teraz czuję się totalny pasożyt.. Chociaż sprzątam i gotuje, ale to i tak nie sprawia, że czuję się lepiej ze sobą..

nie rozumiem skąd się bierze taka pracowitość w człowieku ja niestety chyba jestem leniem bo zawsze idę na łatwiznę wiem w życiu będę miała źle ojciec mówi że będę kloszardem :( ja nie umiem żyć tak jak społeczeństwo wymaga czasem chciała bym żyć w erze kiedy wszystko co potrzebował człowiek było w lesie nie nadaję się w ogóle do szczurzego wyścigu ten świat nie jest dla mnie

Jak na razie to Wy wyrabiacie w sobie nawyk narzekania i pisania literek na kafe zamiast się czegoś nauczyć pożytecznego w dorosłym życiu.

Poszukaj pracy, chocby ulotek dorywczo. Czegos, co pozwoli tobie pozostac w tzw obiegu spolecznym i wyrwac sie z domu i domowej codziennosc. Jedynym sposobem na wyleczenie z obijania sie i poczucia zagubienia w zuciu jest znalezienie sobie odplatnego obowiazku i wywiazywanie sie z niego. Niech to bedzie duperela, ale niech bedzie, byle co, bo inaczej zagniezdzisz sie w marazmie, a to niebezpieczne. Zarobisz jakis grosz, poczujesz ze malo, zapragniesz wiecej, poszukasz lepiej platnej pracy. Czlowiek musi sie czuc potrzebny komus lub czemus, inaczej wiednie. Rozkwitamy dopiero, gdy poznamy slodki smak finalizacji swojego zadania i uczymy sie go szukac dzien po dniu, godzina za godzina, od drobnych rzeczy trzeba zaczac, chocby od starannego ogolenia sie rano albo ulozenia wlosow, jedno zadanie zrealizowane po drugim nakreca spirale dobrego nastawienia, im wiecej zadan, tym czlowie zyje pelniej i nie filozofowuje wtedy, bo nie ma na to czasu. To jest trudne, zwlaszcza jak sie nie ma wzorca po rodzicach, ale da sie.